Zębiak złożony przyczyną zatrzymania zębów stałych – opis przypadku
Podsumowanie
Rozpoznanie zatrzymania zęba powinno rozpoczynać się od zebrania wywiadu lekarskiego z rodzicami dziecka, ze szczególnym uwzględnieniem czasu i kolejności wyrzynania się zębów stałych, przebytych, nawet niewielkich urazów, do których najczęściej dochodzi w okresie wczesnego dzieciństwa, a o których po pewnym czasie zapomina się. Należy ustalić istnienie ewentualnych schorzeń ogólnoustrojowych, zapytać o przyjmowane leki oraz występowanie zaburzeń wyrzynania zębów u pozostałych członków rodziny.
W badaniu wewnątrzustnym często stwierdza się obecność przetrwałych zębów mlecznych z jednoczesnym brakiem ich stałych następców, a także asymetrię wyrostków zębodołowych, spowodowaną uwypuklającym się guzem. W odcinku przednim można niekiedy zauważyć dotylne przechylenie koron siekaczy bocznych, spowodowane uciskaniem ich korzeni przez zatrzymane kły (2).
Stwierdzenie w badaniu klinicznym braku zęba stałego w łuku po terminie jego fizjologicznego wyrzynania jest wskazaniem do wykonania badania radiologicznego (5). Najczęściej wykonywane są zdjęcia pantomograficzne i punktowe. W przypadku konieczności dokładnego ustalenia położenia zęba zatrzymanego pomocne może być wykonanie kilku zdjęć przylegających z wykorzystaniem zjawiska paralaksy (6). Aktualnie najlepsze efekty diagnostyczne, szczególnie w przypadku nakładania się na obraz zęba innych struktur anatomicznych (zatoka szczękowa, kanał żuchwy, przegroda nosa) zapewnia badanie CBCT (2, 7). Decyzja o sposobie postępowania leczniczego z zębem zatrzymanym musi zostać ustalona wspólnie przez chirurga i ortodontę oraz zaakceptowana przez pacjenta. Usunięcie zęba zatrzymanego jest zabiegiem nieodwracalnym i dlatego musi być dobrze uzasadnione.
W szczególnych przypadkach, po wnikliwej analizie ortodontycznej i chirurgicznej, [...]
