Leczenie interdyscyplinarne pacjentki ze złuszczającym zapaleniem dziąseł. Opis przypadku

W ponad 80% przypadków DG stanowi objaw pemfigoidu błon śluzowych lub liszaja płaskiego Wilsona. Inne częściej spotykane przyczyny to pęcherzyca zwykła (PV), linijna IgA dermatoza pęcherzowa (LABD), rumień wysiękowy wielopostaciowy, (EM), przewlekłe wrzodziejące zapalenie jamy ustnej (CUS), dermatitis herpetiformis, choroba przeszczep przeciw gospodarzowi lub nabyte oddzielanie się naskórka (3, 4).

Do czynników sprzyjających występowaniu lub uważanych za czynnik wywołujący złuszczające zapalenie dziąseł należą przede wszystkim związki chemiczne, działające miejscowo (zawarte w materiałach stomatologicznych lub pokarmach) albo ogólnie (niektóre leki) (4). K.S. Staines podaje wystąpienie złuszczającego zapalenia dziąseł w kontakcie z żywicą tosylamidową obecną w lakierach do paznokci (5). Także pasty i płukanki do zębów oraz cynamon mogą sprzyjać złuszczającemu zapaleniu dziąseł (3).

Szczególną grupę substancji chemicznych wywołujących DG stanowią metale – przede wszystkim rtęć i nikiel. Zwyczajowo stosuje się w odniesieniu do nich określenie alergia, jednak w większości przypadków testy skórne dają wynik ujemy (4).

W różnicowaniu należy także wziąć pod uwagę płeć oraz wiek pacjenta. Złuszczające zapalenie dziąseł częściej występuje u kobiet w 5., 6. dekadzie życia i wzrasta z wiekiem (4).

Podsumowanie

W pracy lekarza protetyka bardzo ważna jest znajomość chorób błony śluzowej jamy ustnej, chorób ogólnych, których objawy manifestują się w jamie ustnej, oraz chorób dziąseł i przyzębia. Holistyczne podejście do pacjenta pozwala na podjęcie bezpiecznego działania, zredukowanie powikłań oraz zapewnienie odpowiedniego leczenia, które poprawi komfor...