Znieczulenie miejscowe w endodoncji
Znieczulenie śródwięzadłowe
Zmodyfikowaną formą znieczulenia miejscowego jest znieczulenie śródwięzadłowe. Bywa ono stosowane przez część stomatologów jako podstawowe zarówno w obrębie szczęki, jak i żuchwy. Inni z kolei stosują je jako znieczulenie uzupełniające. Polega ono na wprowadzeniu anestetyku bezpośrednio do przestrzeni ozębnowej. Po podaniu płyn znieczulający przechodzi wzdłuż ozębnej do okołowierzchołkowych włókien nerwowych, a także wnika do kości tworzącej przegrodę zębodołu. Próbę udoskonalenia znieczulenia miejscowego poprzez skonstruowanie pedałowego urządzenia hydraulicznego do aplikacji anestetyku pod ciśnieniem podjął Lafargue w 1969 roku. W 1972 roku Colombo opracował strzykawkę Peri-Press, pozwalającą uzyskać odpowiednie ciśnienie podczas deponowania środka znieczulającego (1, 26, 29). Przy zastosowaniu techniki znieczulenia śródwięzadłowego iniekcji dokonuje się specjalną strzykawką ciśnieniową o konstrukcji przypominającej pióro z igłą o przekroju 0,4 mm. Igłę wprowadza się do szpary ozębnej pod kątem 30 stopni na głębokość 2-4 mm. Miejscami wkłucia są ściśle określone punkty główne i dodatkowe. Po osiągnięciu odpowiedniej głębokości igłę ustawia się ścięciem w stronę zębodołu, co ułatwia przenikanie środka znieczulającego w głąb kości. Średnia dawka środka znieczulającego na jeden ząb przy zastosowaniu tej metody znieczulenia wynosi 0,3 ml (1, 11, 25-30).
Zalety znieczulenia śródwięzadłowego:
- wystąpienie efektu po około 30 sekundach,
- zastosowanie małej dawki środka znieczulającego,
- brak potrzeby aspiracji,
- znieczulenie jedynie leczonego zęba,
- niewielki zakres znieczulenia tkanek miękkich.
Wady znieczulenia śródwięzadłowego:
- trudność wykonania znieczulenia,
- krótkotrwały efekt – [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
