Leczenie martwych zębów stałych z niezakończonym rozwojem korzenia po urazie – przegląd piśmiennictwa

Apeksogeneza i apeksyfikacja

Apeksogeneza jest to fizjologiczny rozwój korzenia stymulowany przez komórki tkanki miazgowej, pochewkę Hertwiga, brodawkę zębową, cement korzeniowy oraz ozębną [4]. W przypadku martwicy miazgi zębów niedojrzałych należy zainicjować proces apeksyfikacji. Metoda apeksyfikacji polega na jatrogennej (za pomocą odpowiednich materiałów biologicznych) indukcji procesów reparacyjnych w obrębie korzenia poprzez tkankę mieszaną miazgowo-ozębnową. W okolicy szczytu kanału dochodzi do powstania bariery zbudowanej z tkanki twardej lub do dalszego wzrostu korzenia, co umożliwia jego ostateczne wypełnienie według ogólnie przyjętych zasad endodontycznych [1, 3, 4]. Czas potrzebny do wytworzenia bariery apikalnej jest nieprzewidywalny [3, 16]. Powodzenie procesu apeksyfikacji nie jest związane z wiekiem pacjenta [17], lecz zależy od: stadium zaawansowania rozwoju korzenia, wielkości otworu wierzchołkowego, obecności czynnika infekcyjnego, a także właściwości osobniczych – stanu ogólnego pacjenta oraz jego odporności [4, 16]. Jeżeli otwartemu wierzchołkowi korzenia towarzyszy zmiana okołowierzchołkowa > 5 mm średnicy, to rokowanie jest znacznie gorsze [17]. Pomimo rozszerzenia się procesu chorobowego na tkanki okołowierzchołkowe niektóre komórki miazgi i pochewki Hertwiga mogą pozostać żywe. Zdarza się to niezwykle rzadko, jednak stan ten usposabia do dalszego wzrostu korzenia na długość [9]. Warto podkreślić w tym miejscu bardzo wysokie zdolności regeneracyjne młodego organizmu, pozwalające na uzyskanie dobrego rokowania [18]. W znakomitej większości przypadków martwica obejmuje wszystkie komórki lub zostają one doszczętnie zniszczone przez wysokie pH środków stosowanych w procesie apeksyfikacji [10, 18, 19]. W takim wypadku istnieje możliwość wytworzenia sztucznej, zwykle porowatej bariery wierzchołkowej z udziałem różnych tkanek. Może mieć ...