Nagłe zatrzymanie krążenia

Skuteczność zabiegów resuscytacyjnych w pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia zależy bezpośrednio od dwóch czynników: stanu pacjenta i organizacji systemu medycyny ratunkowej.

Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) jest główną przyczyną śmierci w Europie. W zależności od tego, jak jest definiowane, NZK rozpoznaje się u 350 000- 700 000 osób w skali roku (1). Wśród przyczyn NZK na pierwszym miejscu wymienia się choroby układu krążenia, których odsetek według niektórych źródeł sięga nawet 82,4%.

U części pacjentów przyczyna NZK może mieć charakter odwracalny. W takiej sytuacji podjęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) i defibrylacja mogą przyczynić się do powrotu spontanicznego krążenia i dać szansę na powrót do pełni zdrowia. Ze względu na brak możliwości rokowania co do szans na przeżycie NZK resuscytację krążeniowo-oddechową podejmuje się w każdym przypadku. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, kiedy pacjent za życia wyraził wolę o niepodejmowaniu u niego resuscytacji lub w dokumentacji widnieje informacja, że podejmowanie resuscytacji jest bezzasadne (protokół DNAR).

W pierwszej części artykułu zaprezentowane zostaną wytyczne postępowania z osobą dorosłą.

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii PROFILAKTYKA

Rola świadka zdarzenia

Termin resuscytacja krążeniowo-oddechowa został po raz pierwszy użyty w połowie ubiegłego wieku. Od tego też czasu trwają intensywne prace nad zwiększeniem szans na przeżycie pacjentów, u których wystąpiło NZK. Jednym z owoców tych prac było stworzenie łańcucha przeż...