Regeneracja tkanki miękkiej i twardej wokół implantu w przebiegu periimplantitis z wykorzystaniem lasera diodowego – opis przypadku

Pacjent zgłosił się na wizytę kontrolną po 7 miesiącach od zabiegu. Na podstawie badania periodontologicznego nie stwierdzono objawów stanu zapalnego, płytki bakteryjnej, a głębokość kieszonek mierzona w czterech punktach uległa spłyceniu do wartości nieprzekraczających 3 mm w obrębie implantu i zębów własnych pacjenta (fot. 12).

Dyskusja

W literaturze występowanie mucosistis i periimplantitis wynosi od 5% do 63,4%. Tak duża rozbieżność jest głównie związana z różnymi projektami badań, profilami ryzyka i profilami statystycznymi (8). Zitzmann i wsp. określili ilościowo częstotliwość rozwoju periimplantitis u pacjentów z historią zapalenia przyzębia na prawie sześciokrotnie większą niż u pacjentów ze zdrowym przyzębiem (9). Po 10 latach od 10% do 50% implantów wykazywało objawy periimplantitis (10). Dlatego znaczenia nabrała koncepcja terapii wg Zitzmanna i wsp., która zaleca systematyczne leczenie zapalenia przyzębia. Opiera się ona na poprawie warunków higienicznych, mechanicznym oczyszczeniu z podaniem lokalnych środków przeciwinfekcyjnych oraz, jeśli to konieczne, zastosowaniem zabiegów z zakresu chirurgii periodontologicznej. Pozycjonowanie wszczepu względem wyrostka zębodołowego oraz planowanej korony implantoprotetycznej ma kluczowe znaczenie w kontekście długofalowego efektu leczenia. Zbyt dopodniebienne spozycjonowanie implantu wymusza zastosowanie łącznika o nadmiernej kątowości, co ma wpływ na ograniczenie powierzchni filaru protetycznego. Ma to niewątpliwy wpływ na ograniczenie siły retencji korony. Wpływa to również na kształt profilu wyłaniania korony, który sprzyja retencji płytki bakteryjnej oraz nasileniu procesu zapalnego wokół wszczepu (11). Głównymi wskazaniami do procedur chirurgicznych są kieszonki o głębokości > 5 mm, z BOP/PUS (+), progresywna u...