Usuwanie złamanych narzędzi z kanałów korzeniowych – przegląd piśmiennictwa

Klasyfikacja Vertucciego

Typ I – pojedynczy kanał przebiegający od dna komory do wierzchołka korzenia
Typ II – dwa oddzielne kanały łączące się tuż przed otworem wierzchołkowym
Typ III – początkowo pojedynczy kanał, w dalszym przebiegu podzielony przegrodą zębinową na dwa, ponownie łączy się w jeden
Typ IV – dwa oddzielne kanały biegnące od dna komory do wierzchołka
Typ V – jeden kanał opuszcza komorę, przed wierzchołkiem dzieli się na dwa
Typ VI – początkowo dwa oddzielne kanały łączą się w jeden, który przed wierzchołkiem dzieli się na dwa
Typ VII – pojedynczy kanał dzieli się na dwa, które ponownie łączą się w jeden, w dalszym przebiegu kolejny raz dzielą się na dwa
Typ VIII – trzy oddzielne kanały biegną od dna komory do wierzchołka

Cechy instrumentów kanałowych

Budowa, skład, kształt oraz wielokrotność posługiwania się danym instrumentem są czynnikami wpływającymi na wytrzymałość mechaniczną narzędzi. Instrumenty ze stali nierdzewnej mają wysoki moduł elastyczności, co oznacza, że większa średnica zwiększa ich sztywność. Zatem ryzyko złamania rośnie w trakcie opracowywania zakrzywionych kanałów. Giętkość i elastyczność zapewnia zastosowanie stopu niklowo-tytanowego o niskim module elastyczności. Badania przeprowadzone przez Ledzion i Łaszkiewicz wykazały, że u różnych producentów istnieją różnice w składzie chemicznym tego samego stopu. Dotyczą one stosunku procentowego niklu i tytanu. Parametr ten warunkuje twardość, giętkość, odporność na korozję i wytrzymałość mechaniczną. Z badań wynika, że narzędzia o większej zawartości tytanu są bardziej odporne na złamania i odkształcenia [5]. Parametry mechaniczne stopu niklowo-tytanowego umożliwiają wytwarzanie instrumentów endodontycznych o zbieżności od ...