Leczenie periimplantitis z wykorzystaniem implantoplastyki i lasera diodowego – opis przypadku

W przebiegu zapalenia okołowszczepowego stwierdzono wysoki odsetek bakterii Gram-ujemnych składających się z bakterii beztlenowych. Wykazano, że spadek liczby bakterii w obrębie patologicznych kieszonek może spowodować przywrócenie prawidłowej równowagi pomiędzy mikroflorą a obroną gospodarza, poprawiając w ten sposób potencjał leczniczy (19). Zastosowanie diodowego lasera w przebiegu leczenia niechirurgicznego prowadzi do zmniejszenia liczby bakterii w obrębie tkanek otaczających implanty, ale efekty te niestety są krótkotrwałe. Wskaźnik BOP (krwawienie po zgłębnikowaniu) wraca do wartości początkowych > 1 miesiąca od leczenia z wykorzystaniem lasera diodowego (20). Larsen i Fiehn (1997) badali rozwój oporności patogenów przyzębia po ekspozycji na minocyklinę w tkankach otaczających implanty. Wyniki tego badania wykazały, że pomimo wysokiego początkowego stężenia minocykliny rosło ryzyko rozwoju oporności bakterii po wielokrotnych aplikacjach. Odwrotnie rozwój oporności bakteryjnej na PDT był bardzo mało prawdopodobny, nawet w przypadku pow­tarzających się aplikacji. Wcześniejsze badania pokazują, że terapia fotodynamiczna skutecznie zmniejsza występowanie patogenów na powierzchni implantu bez jakichkolwiek skutków ubocznych wpływających na implanty lub otaczające je tkanki (21, 22).

Ze względu na brak randomizowanych długoterminowych badań określających idealny protokół postępowania w przypadku periimplantitis najważniejszym celem jest zapobieganie rozwojowi zapalenia wokół wszczepu. Profilaktyka jest więc najważniejszym instrumentem opartym na odpowiednim planowaniu leczenia, atraumatycznym podejściu do implantacji i badaniach kontrolnych z profesjonalnym czyszczeniem zębów i implantów. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na czynniki ryzyka miejscowe i ogólnoustrojowe, które należy eliminować. Resekcyjną procedurę można zastosować w celu wyeliminowania ubytków wokół i...