Biomineralizacja. Kolejny krok w stomatologii zachowawczej

Ferracane określił podstawowe przyczyny niepowodzenia; zilustrował, że obecne badania i rozwój w obszarze kompozytów wiązanych na żywicę skupiały się głównie na modyfikacjach żywicy i wypełniaczy. Głównym powodem niepowodzeń była, jak zauważył, wtórna próchnica, a kolejnym były pęknięcia wypełnień kompozytowych. Zauważył on, że najpopularniejsze wypełnienia są znacznie słabsze i mniej odporne na złamania od tych wytwarzanych w latach 70. i 80., przed powstaniem tendencji do minimalizowania cząsteczek wypełniacza (5).

Jednym z powodów, dla których wtórna próchnica jest głównym źródłem niepowodzenia wypełnień kompozytowych, jest słabość połączenia środka wiążącego i zębiny, które jest najsłabszym ogniwem całej odbudowy. Enzymy bakteryjne, płyny wewnątrzustne i bakterie penetrują szczeliny powstałe pomiędzy zębem a kompozytem, osłabiając wypełnienie i prowadzą do próchnicy wtórnej oraz przedwczesnego niepowodzenia odbudowy (8). Dodatkowo tradycyjne wypełnienia kompozytowe są pasywne i nie ochraniają zęba. W pewnym okresie koncepcja pasywnej odbudowy była podnoszona jako kluczowa, aby nie wywoływać interakcji ze środowiskiem jamy ustnej. Jednakże, jak wykazano, pasywność ta prowadziła do większej podatności na rozwój próchnicy wtórnej pod wypełnieniem kompozytowym (9). Pasywność ta sprzyjała także kumulacji wysoko skoncentrowanego biofilmu na powierzchni kompozytu (6). Ostatnie badania wskazują, że kwasy zawarte w biofilmie wewnątrzustnym wpływają na siłę wiązania materiałów adhezyjnych (10). Dodatkowo, uwzględniając obecnie dominującą tendencję stosowania uniwersalnych środków wiążących, trzeba wskazać, że pomimo uniwersalności nowych systemów wiążących nie są one wystarczająco zaawansowane technologicznie, a jest to konieczne w celu przezwyciężenia problemów związanych z wcześniejszymi generacjami systemów wiążących. ...