Charakterystyka i klasyfikacja urządzeń laserowych stosowanych w medycynie i stomatologii

Ogólna klasyfikacja wyróżnia lasery nisko- i średnioenergetyczne stosowane w procedurach diagnostycznych, analgetycznych, biostymulacyjnych oraz wysokoenergetyczne stosowane w chirurgii stomatologicznej, leczeniu, profilaktyce próchnicy oraz chorób przyzębia i błon śluzowych jamy ustnej (6).

Z medycznego punktu widzenia najbardziej istotna i ułatwiająca przyporządkowanie lasera do określonej funkcji jest właśnie klasyfikacja ze względu na moc promieniowania, która pozwala na wyróżnienie urządzeń małej mocy – do 0,5 W – emitujących atermiczną energię promieniowania i dużej mocy – powyżej 0,5 W (7). Często można spotkać się z określaniem laserów małej mocy mianem „miękkich” (soft), a wysokoenergetycznych – „twardych” (hard) (8). Ścisły podział na lasery miękkie i twarde ulega obecnie przekształceniu, gdyż używane w piśmiennictwie fachowym określenie soft laser jest zarezerwowane dla urządzeń HeNe, podczas gdy wprowadzony termin mid laser, dla odróżnienia, określa półprzewodnikowe lasery podczerwieni. Dochodzi ponadto do niwelowania różnic pomiędzy wysokoenergetycznym a niskoenergetycznym promieniowaniem laserowym, rozumianym w znaczeniu generowanych przez te urządzenia mocy; często bowiem stosuje się lasery Nd:YAG w procedurach biostymulacyjnych, które do tej pory zarezerwowane były wyłącznie dla laserów niskoenergetycznych (6).

Lasery niskoenergetyczne

Niskoenergetyczne lasery stosowane w procedurach biostymulacyjnych, analgetycznych, do detekcji próchnicy i spektroskopii, w dopplerowskiej przepływometrii, holografii to najczęściej laser HeNe, diodowy i argonowy. Biostymulacją laserową nazywamy zmianę aktywności komórek i tkanek wywołaną naświetlaniem słabą wiązką laserową o długości fali światła zawartej w przedziale 400-1000 nm. Wybór takiego zakresu fal wynika z niewie...