Chirurgicznie wspomagane poszerzenie szczęki. Opis leczenia pacjenta z wadą klasy III i niedorozwojem szczęki

W dalszej części zabiegu konieczna jest kontrolna aktywacja śruby ekspansyjnej. Działanie takie ma na celu upewnienie operatorów, iż śruba działa prawidłowo, a szew podniebienny jest w pełni otwarty. Po pojawieniu się diastemy, które jest niezbitym dowodem na zupełne rozejście się szwu podniebiennego i właściwe działanie aparatu, śrubę skręca się do punktu wyjścia, zszywa się rany, zakłada opatrunek, w ten sposób kończąc zabieg. Najbardziej popularnym sposobem postępowania jest ustanowienie po zabiegu tygodniowego okresu latencji [6, 14, 19, 22].

Aparaty ekspansyjne

Nieodłącznym elementem stosowanym w przypadku zabiegu typu SARME jest aparat ekspansyjny. Ze względu na typ zakotwienia opisywanego aparatu możemy wyróżnić jego dwa rodzaje: aparat grubołukowy ze śrubą – kotwiony na zębach TB (Tooth Borne) – oraz dystraktory kotwione bezpośrednio w kości BB (Bone Borne) [14]. W pierwszym przypadku w okresie poprzedzającym zabieg ortognatyczny cementuje się na zębach oporowych lutowaną konstrukcję, składającą się z czterech pierścieni ortodontycznych oraz centralnie umieszczonej śruby. Zęby, na których najczęściej jest kotwiony aparat ekspansyjny, to górne pierwsze przedtrzonowce oraz pierwsze trzonowce [10, 12].

Drugim rodzajem stosowanych aparatów są dystraktory kostne. Mocuje się je bezpośrednio w kości, w trakcie trwania zabiegu operacyjnego. W tym celu dokonuje się na cięć błony śluzowej podniebienia w okolicy drugich zębów przedtrzonowych i pierwszych trzonowych. Kolejno dzięki samogwintującym śrubom dystraktor łączy się bezpośrednio z kością wyrostka zębodołowego. Błona śluzowa goi się w okresie około 10 dni, po których następuje usunięcie szwów. Pacjent jest kolejno instruowany o długości ...