Dr. n. med. Adam Kanas: Dobre słowo, czuły gest… praca z pacjentem niepełnosprawnym

Jak można wyszkolić personel do pracy z pacjentem niepełnosprawnym?

Tego nie można nauczyć, nie można u kogoś wyrobić wrażliwości na kalectwo. Tak samo jak nie można nauczyć miłości do sztuki czy muzyki klasycznej, nie można również zmusić nikogo do współpracy z osoba niepełnosprawna. Jedyne co można zrobić to znaleźć osoby mające na tyle rozwiniętą empatię i znające pojęcia psychologii, by wystarczyło odpowiednie przygotowanie. Zazwyczaj tego typu pracy podejmują się osoby, które znają lub mają w rodzinie osoby chore, kalekie, niepełnosprawne. Taki pacjent w gabinecie zawsze jest dodatkowym obciążeniem, trzeba się nim odpowiednio zająć, poświęcić mu czas, zaangażować siebie oraz personel dodatkowy w postaci np. zespołu anestezjologicznego, zlikwidować bariery architektoniczne: zamontować uchwyty w toalecie, dobrać odpowiednie wymiary drzwi i łózek transportujących. Ważne jest, by gabinet był duży i przestronny, dając osobie na wózku, z balkonikiem czy o kulach możliwość manewrowania i swobodnego poruszania się. Kiedy taka osoba wejdzie do gabinetu, w którym stoi mnóstwo „gratów”, już na wstępie zaczyna się denerwować, że sama nie może dostać się do fotela, będą ją przenosić, szarpać i nie jest to dla niej komfortowa sytuacja. Równie ważne jest odpowiednie wejście. Mamy duży podjazd dla wózków oraz szeroki korytarz, którym można dojechać do każdego gabinetu. Jeśli jest taka potrzeba, wychodzimy i pomagamy, podjeżdżają tutaj również karetki pogotowia przywożące ze szpitala pacjentów niepełnosprawnych. Staramy się jak tylko możemy, by pacjent chory i niepełnosprawny czuł się u nas komfortowo. Po pierwsze, jeśli tylko jest to możliwe, przyjmujemy takie osoby „z marszu”. Jeśli jest wolny gabinet, pacjent wchodzi do niego natychmiast. Ze względu na to, że sam jestem inwalidą, bardzo wyczulonym na traktowanie osób takich jak ja, zwracam uwagę na to, jak do osób niepełnospra...