Dr. n. med. Maciej Mikołajczyk: Pedodoncja jest królową wśród dziedzin stomatologii

Czy jednak lekarz powinien aż tak zagłębiać się w odczucia pacjenta, skoro ma mu po prostu wyleczyć zęby?

Oczywiście zbyt silna empatia z pacjentem może być też obciążeniem dla lekarza. Leczenie stomatologiczne NIE ZAWSZE jest przyjemne, a dla pacjentów wiąże się z silnymi negatywnymi emocjami. Zbyt głębokie współodczuwanie takich emocji przez stomatologa może momentami wpływać na jego osąd przebiegu leczenia lub powodować zmiany w planach zabiegowych – takie, które pozwolą uniknąć niewygody czy też bólu u pacjenta. A przecież czasem może być konieczne przeprowadzenie zabiegu, przy którym nie można uniknąć dyskomfortu pacjenta, np. nacięcie ropnia. Taka „nadempatia” jest chyba właśnie moim problemem, dlatego staram się unikać wykonywania zabiegów chirurgicznych u pacjentów, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Za to świetnie rozumiem dzieci na fotelu dentystycznym i umiem do nich dotrzeć tak, aby przekonać je do poddania się leczeniu stomatologicznemu.

No tak, pewnie teraz każdemu czytającemu stanął przed oczami jakiś Piotruś albo Julcia na ostatniej wizycie w gabinecie i pojawiło się pytanie: ciekawe, jak by sobie poradził z takim niesfornym małym pacjentem na fotelu.

Przeprowadzając adaptację małego pacjenta do leczenia stomatologicznego, możemy napotkać dwie sytuacje problematyczne. Jedną z nich jest sytuacja, w której mały pacjent pierwszy raz w życiu trafia do gabinetu stomatologicznego, ogromną zasługą rodziców będzie, jeśli trafia tylko na wizytę kontrolną (mniejszą, jeśli na wyleczenie ubytków próchnicowych). Najgorzej oczywiście, jeśli pierwszy kontakt następuje w sytuacji dolegliwości bólowych ze strony zębów. Bez względu na powód zgłoszenia na nas jako dentystach spoczywa wielka odpowiedzialność.

Wydaje się więc, że stomatolodzy dzieci...