Dr. n. med. Witold Jurczyński: Najważniejsza jest równowaga

Periodontologia jest specjalizacją wymagającą predyspozycji, pasji oraz doświadczenia i wiedzy. O charakterze pracy, tendencjach w świecie i pracy z pacjentem ze specjalistą periodontologiem, współwłaścicielem Centrum Periodontologiczno-Endodontycznego „Globus” w Krakowie, dr. n. med. Witoldem Jurczyńskim rozmawiała Daria Dirks-Koźlik.

Panie Doktorze, od lat zajmuje się Pan problemami dotyczącymi chorób przyzębia. Dlaczego wybrał Pan akurat specjalizację periodontologiczną?

Złożył się na to pewien niedosyt, głównie dotyczący chorób przyzębia – materiał na studiach był bardzo ograniczony, w związku z czym do pełnej wiedzy z zakresu stomatologicznego brakowało mi informacji na temat leczenia periodontologicznego. Wtedy też na mojej drodze pojawiła się profesor Alicja Kaczmarczyk-Stachowska, która będąc periodontologiem, wprowadziła mnie w kanony tej specjalizacji. Niejednokrotnie poświęcałem swój czas i asystowałem przy jej zabiegach periodontologicznych oraz z zakresu chirurgicznego leczenia chorób przyzębia. Później była to już reakcja kaskadowa, gdyż poznawałem coraz więcej ludzi zajmujących się periodontologią i odkrywałem, że jest to dziedzina bardzo absorbująca, spełniająca ambicje i marzenia o węższej specjalizacji w stomatologii, która daje satysfakcję z leczenia zarówno lekarzowi, jak i pacjentowi. Spotykając na swojej drodze profesorów z innych krajów, uczestnicząc w wielu zagranicznych zjazdach, sympozjach i kursach, zauważyłem, że specjalizacja ta wymaga dużego doświadczenia, poświęcenia i pracy z pacjentem, poza tym jest również niezbędna w całym leczeniu interdyscyplinarnym. Jest pewnym suportem w leczeniu ortodontycznym, protetycznym czy implantologicznym. To etap leczenia początkowego, które przygotowuje pacjenta do dalszego leczenia stomatologicznego.

Jest Pan członkiem Amerykańskiej Akademii Periodontologii. Jakie trendy dominują obecnie w periodontologii na świecie? Czy jest kierunek bądź szkoła, za którą Pan podąża?

Kierunkiem dominujących w periodontologii na świecie, zarówno chirurgicznej, jak i niechirurgicznej, jest leczenie małoinwazyjne. Oznacza to, że w leczeniu niechirurgicznym posługujemy się metodami, które pomagają pacjentowi w walce z biofilmem czy złogami nazębnymi, metodami jak najmniej drażniącymi i uszkadzającymi tkanki przyzębia, takimi jak skalingi małoinwazyjne, zarówno nad-, jak i poddziąsłowe. Techniki usuwania złogów na przestrzeni wielu lat bardzo się zmieniły – mamy sprzęt małoinwazyjny i techniki usuwania ręcznego, które w ostatnim czasie bardzo się rozwinęły. Dostępny jest również bardzo szeroki zakres instrumentów, z których możemy korzystać i dzięki którym możemy poprawiać stan przyzębia oraz likwidować stan zapalny przyzębia.

Drugi kierunek to minimalnie inwazyjne metody chirurgiczne, gdzie nastąpiły bardzo duże zmiany w każdej dziedzinie chirurgicznej, biorąc pod uwagę leczenie regeneracyjne, resekcyjne czy chirurgię śluzówkowo-dziąsłową. W każdej z tych dziedzin dominuje kierunek technik minimalnie inwazyjnych. Najbardziej widoczne są one w regeneracji i chirurgii śluzówkowo-dziąsłowej. Techniki resekcyjne, znane z przeszłości, również poszły w kierunku minimalnej inwazji.

W swojej pracy opieram się głównie na szkołach europejskich. Jest to szkoła niemiecka, tzw. centrum monachijskie, oraz włoska, to one nadają dzisiaj ton leczeniu chirurgicznemu, gdyż pokazują, jak używać poszczególnych technik minimalnie inwazyjnych. Szkoła niemiecka to przede wszystkim prof. Hurzeler, prof. Wachtel, prof. Boltz i prof. Zhur – kwartet, który dzieli się swoimi doświadczeniami z tych właśnie technik na konferencjach, kongresach i zjazdach międzynarodowych, mają również swoją prywatną szkołę w Monachium. Natomiast ze szkoły włoskiej dominują nazwiska takie jak prof. dr Giovanni Zucchelli, prof. Piniprato, prof. Cortelinii czy prof. Tonetti, są to również znane osoby, które wyznaczają kierunki rozwoju chirurgii w periodontologii.