Elektromiograficzna ocena napięcia mięśni żucia po leczeniu zaburzeń czynnościowych

Leczenie zaburzeń czynnościowych układu stomatognatycznego zazwyczaj rozpoczyna się od metod niechirurgicznych, takich jak fizykoterapia i szynoterapia. Procedury chirurgiczne wprowadzane są w ostateczności (8, 9). Szynoterapia z wykorzystaniem szyn stabilizacyjnych jest obecnie najczęściej stosowaną metodą leczenia TMD. Zapewnia ona prawidłową relację centralną głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych, co z kolei redukuje zwiększoną aktywność mięśniową i pozwala na uzyskanie równowagi nerwowo-mięśniowej w układzie stomatognatycznym (10, 11). Leczenie często wspomagane jest zabiegami z zakresu fizykoterapii, które obejmują ćwiczenia mięśniowe oraz stosowanie ciepłych i zimnych okładów (8). Leczenie fizjoterapeutyczne polega na rozluźnieniu nadmiernie napiętych mięśni. Efekt ten uzyskujemy dzięki: mobilizacji uciskowej, uwalnianiu pozycyjnemu, rozluźnianiu mięśniowo-powięziowemu, relaksacji poizometrycznej, masażowi głębokiemu czy też pasywnemu rozciąganiu mięśni (12). Wśród metod fizykoterapeutycznych coraz częściej wykorzystuje się lasery małej mocy (ang. Low Level Laser Therapy – LLLT), które redukują objawy TMD i poprawiają funkcjonowanie stawów skroniowo-żuchwowych (13, 14).

Sprawdź inne artykuły z kategorii INNE.

Lasery mogą być podzielone na „twarde” i „mięk­kie”, w zależności od energii wyjściowej. Lasery „twarde” mają wyższą energię wyjściową i służą do cięcia tkanek w trakcie zabiegów chirurgicznych, natomiast „miękkie” mają niższą energię wyjściową. Ich praca nie podnosi temperatury tkanek, a efekt leczniczy jest związany z absor...