Zastosowanie precyzyjnych elementów retencyjnych w protezach overdenture wspartych na implantach – przegląd piśmiennictwa

Stosowanie implantów spowalnia proces resorpcji wyrostka zębodołowego, ponieważ siły zgryzowe przenoszone są na wszczepy lub wszczepy i podłoże śluzówkowo-kostne. Lepsze utrzymanie protezy na podłożu zmniejsza przemieszczenia poziome i uszkodzenia tkanek miękkich oraz zapewnia większy komfort i zadowolenie pacjenta z ruchomego uzupełnienia. Rezygnacja z wykonania rozległej protezy stałej wspartej na co najmniej 6-8 implantach niesie ze sobą wiele korzyści dla pacjenta, nie tylko ekonomicznych. Pozwala na ograniczenie inwazyjnych zabiegów chirurgicznych, ułatwia utrzymanie higieny, zapewnia szerokie możliwości korekty estetyki twarzy (podparcie zapadniętych tkanek miękkich poprzez odpowiednie ukształtowanie przedsionka protezy) i fonetyki (modyfikacja części dojęzykowej/dopodniebiennej) (1).

Połączenie implantów z protezą overdenture odbywa się za pomocą precyzyjnych elementów retencyjnych, które odpowiadają za utrzymanie protezy na podłożu i umożliwiają regulację wartości siły retencji. Mechanizm ich działania opiera się na wykorzystaniu sił mechanicznych (siły tarcia) lub oddziaływania magnetycznego.

Precyzyjny zaczep retencyjny składa się z wklęsłej matrycy, montowanej najczęściej w dośluzówkowej części protezy, oraz dopasowanej wypukłej patrycy, przykręcanej zwykle do platformy implantu. Wartość retencji jest zależna od powierzchni kontaktu tych elementów i elastyczności zastosowanego materiału. Matryce, zależenie od systemu, są wykonane z metalu lub ze sprężystych tworzyw sztucznych i mogą być wymieniane lub aktywowane.

Precyzyjne elementy retencyjne dzieli się na sztywne i ruchome (elastyczne). W połączeniach sztywnych między matrycą a patrycą możliwy jest tylko ruch równoległy do toru wprowadzania protezy, co blokuje równomierny rozkład sił na wszczepy i podłoże oraz prowadz...