Etiologia i leczenie zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego

Impulsacja dośrodkowa związana z odczuwaniem bólu głębokiego

Koncepcja A. Rakowskiego (15) zakłada, że narząd ruchu jest strefą integrującą osobowość i ważnym odbiorcą emocjonalności. Tym samym wspomniany wyżej stres cywilizacyjny negatywnie stymuluje pracę układu stomatognatycznego. Właśnie poprzez opisywane przez Okesona centralne efekty wzbudzeniowe, zarówno w przypadku interneuronów aferentnych (dolegliwości bólowe), jak i interneuronów eferentnych (powstawanie tzw. punktów spustowych czy też szynowanie zabezpieczające) (16). Centralna regulacja bruksizmu, według koncepcji neurobiologicznej, odbywa się na poziomie pnia mózgu zarówno przez struktury korowe, jak i podkorowe. Za wykonywanie ruchów żuchwy odpowiadają wolne potencjały korowe – potencjały gotowości. W przypadku uszkodzenia modulacji hamujących obwodów pnia mózgu występuje nadmierna aktywność drogi ośrodkowej, a wraz z nimi przewodzenia wrażeń czuciowych z błony śluzowej, szczęki, żuchwy, zębów i mięśni stawów.

Parafunkcje (szkodliwe nawyki)

Według Okesona jest to osobna grupa odpowiadająca za etiologię dysfunkcji narządu żucia. Oznacza nadmierny skurcz grup mięśniowych, odbiegający zarówno ilościowo, jak i jakościowo od prawidłowej fizjonomii, jako reakcja obronna na nadmierne napięcie emocjonalne, zaburzający jednocześnie synchroniczną czynność mięśni narządu żucia, a także mogący doprowadzać do zmian morfologicznych w obrębie US, w tym w SSŻ. Wyróżniamy parafunkcje zwarciowe przy kontakcie zwarciowym w pozycji centralnej, czyli zaciskanie zębów, i w pozycji ekscentrycznej, czyli zgrzytanie zębami, oraz parafunkcje bez kontaktów międzyzębowych, do których należą nawyki ludzi związane z pracą (przegryzanie nitki zębami czy przytrzymywanie zębami szpilek przez kra...