Hipodoncja siekaczy bocznych szczęki – kompleksowe leczenie wielospecjalistyczne

Kolejne wyzwanie stanowi optymalne ustawienie korony kła w stosunku do zastępowanego siekacza i powiązane z nim ustawienie korzenia w wyrostku zębodołowym. Oznacza to, że korzeń kła wymaga bardziej językowego ustawienia, aby zredukować jego wypukłość (17). W badaniach stwierdzono, że jest to najczęstszy błąd popełniany w ortodontycznym leczeniu brakujących siekaczy bocznych (17, 20). U pacjentów z wysoką linią uśmiechu szczególnie ważna jest naturalnie wyglądająca linia dziąseł. Jej poziom powinien być taki sam dla centralnego siekacza i pierwszego przedtrzonowca przemieszczonego w miejsce kła. Oznacza to, że kieł zwykle musi być ekstrudowany, a przedtrzonowiec – intrudowany (17). Gdy niemożliwe jest uzyskanie tego efektu ortodontycznie, w grę wchodzą zabiegi chirurgiczne, takie jak gingivektomia czy gingivoplastyka. Kolejną wadą tego typu leczenia może być tendencja do ponownego otwierania zamkniętej przestrzeni między przednimi zębami, szczególnie u młodych pacjentów (24).. Można temu jednak zapobiegać, stosując trwałą retencję.

Badania przeprowadzone przez Robertssona i Mohlin wskazują większą akceptację leczenia przez pacjentów, mniejszą ilość gromadzenia się płytki nazębnej i zapalenia dziąseł w metodzie mezjalizacji kła w stosunku do uzupełnienia protetycznego. Jednakże w badaniu tym nie brano pod uwagę odbudowy przy użyciu implantów (7).

Odtworzenie przestrzeni

Drugim sposobem uzupełniania brakujących siekaczy bocznych są odtwarzanie lub utrzymywanie istniejącej przestrzeni i późniejsza odbudowa protetyczna. Wskazania do tego sposobu leczenia to: brak wady zgryzu i prawidłowe zaguzkowanie zębów bocznych, wyraźna szparowatość w szczęce, tendencja do wady klasy III i profil retrognatyczny, duże różnice w wielkości między kłem a przedtrzonowcem (17), pacjent d...