Historia uzupełnień protetycznych– od starożytności do XIX wieku

Odrodzenie

Źródła donoszą, ze w Japonii w XVI wieku wykonywano płytę protezy z drzew owocowych (wiśni, brzoskwini – odnaleziono 120 takich uzupełnień). Zęby modelowano z marmuru, kości zwierząt, zębów ludzkich, krzemienia i miedzi. Osadzane były za pomocą gwoździ żelaznych lub miedzianych. Całość protezy pokrywano lakiem w celu zabezpieczenia przed śliną. Ciekawostka jest, że protezy zamężnych kobiet malowano na czarno, co miało stanowić dowód wierności (5, 8).

Oświecenie

Epoka oświecenia skierowała medycynę na nowe drogi. W roku 1689 pojawiły się pierwsze wzmianki o zębie ćwiekowym, umocowanym w korzeniu, sama zaś korona była rzeźbiona z zęba hipopotama. XVIII wiek w historii całkowitych protez ruchomych wniósł duże zmiany. W 1728 roku Pierre Fauchard opisał pierwsza protezę z poprawną retencją. Zęby rzeźbione były z kości hipopotama (popularne też były kości morsa) lub z zębów ludzkich. Łączone były metalem. Jednocześnie były bardzo podatne na próchnice, co skutkowało nieprzyjemnym zapachem z jamy ustnej. Skłoniło go to do podjęcia badań nad wynalezieniem materiału do pokrycia zębów sztucznych porcelanowych. Najprawdopodobniej wykradł on notatki aptekarza, wykorzystując je do własnych celów. Dodatkowo uzyskał on patent na wynalazek i na wyłączność produkcji. Prace Chemanta zostały opublikowane we Francji oraz w Anglii. Zasoby sprowadzał z Chin, później z fabryk w Anglii. Wykonał łącznie 12 000 protez z porcelany. Metoda ta była szeroko wykorzystywana, a w 1854 r. została także opatentowana w Ameryce (1, 8, 10).

Sprawdź wszystkie produkty stomatologiczne dostępne w naszym sklepie internetowym