Intruzja szczęki w okolicy trzonowców jako metoda chirurgiczno-ortodontycznej korekty wad szkieletowych III klasy

Po odwarstwieniu śluzówki nosa wykonuje się osteotomię szczęki przy pomocy piły piezochirurgicznej bądź mechanicznej, przegrodę i ściany nosa rozszczepia się przy pomocy dłuta. Oddzielenie szczęki od wyrostków skrzydłowatych kości klinowej poprzedza wyłamanie kompleksu szczęk ku dołowi, z oszczędzeniem tętnicy zstępującej podniebiennej oraz z oszczędzeniem pęczka nerwowo-naczyniowego biegnącego w kanale podniebiennym [6].

Odpowiednie przeprowadzenie linii osteotomii ma wpływ na efekt finalny operacji, zważywszy na możliwość wykonania rotacji szczęki we wszystkich płaszczyznach, z punktem obrotu. Ograniczeniami anatomicznymi są: korzenie zębów, otwory i ujścia nerwów podoczodołowych, anatomia otworu gruszkowatego, małżowiny nosowe dolne.

W przypadku planowanej rotacji szczęki w kierunku zgodnym ze wskazówkami zegara, z punktem rotacji w punkcie N, konieczne jest klinowate wycięcie kości w odcinku tylnym powodujące intruzję szczęki. Precyzję tego przesunięcia uzyskuje się poprzez pomiary w stosunku do punktów orientacyjnych, którymi mogą być np.: zęby, zamki ortodontyczne, punkty anatomiczne, przyśrodkowy kąt oka, drut bądź śruba ufiksowane w okolicy punktu glabella [5].

Klinowe wycięcie kości szczęki, rozszerzające się ku tyłowi, powoduje intruzję szczęki w odcinku tylnym z jednoczesną jej doprzednią rotacją.

Po dopasowaniu do siebie segmentów kostnych wykonuje się zespolenie przy pomocy osteosyntezy minipłytkowej w okolicy grzebieni jarzmowo-zębodołowych oraz na bocznym brzegu otworu gruszkowatego. Istotne jest stabilne zespolenie kości szczęk, co zapobiega nawrotom wady. Precyzyjne dopasowanie segmentów kostnych po klinowym wycięciu szczęki zwykle eliminuje konieczność stosowania dodatkowych przeszczepów kos...