Kierunek rozwoju systemów łączących – przegląd piśmiennictwa

Mechanizm adhezji

Adhezja ze szkliwem odbywa się na drodze mikromechanicznej. Uzyskuje się ją, wytrawiając powierzchnię szkliwa kwasem fosforowym (35-40%) (1, 2). Proces ten zapewnia powstanie mikroporowatości szkliwa, w które mogą wniknąć wypustki żywicy na głębokość 10-20 μm, zapewniając zakotwiczenie materiału. Dodatkowo notuje się dwukrotny wzrost energii powierzchniowej wpływający korzystnie na wiązanie adhezyjne (1).

W przypadku zębiny adhezję również poprzedza proces wytrawiania. Ma on jednak na celu usunięcie warstwy mazistej o grubości 0,5-5 μm (1-3) powstałej na skutek mechanicznego opracowywania powierzchownych warstw zębiny charakteryzującej się większą zawartością substancji organicznej od szkliwa. Dodatkowo w procesie wytrawiania uzyskuje się odsłonięcie sieci włókien kolagenowych dzięki odwapnieniu kanalików zębinowych i powierzchownej warstwy zębiny. Żywica łącząca penetruje odsłonięte kanaliki na głębokość 10-450 μm, tworząc wiązania krzyżowe z kolagenem. Powstają tym samym warstwa kosmków i warstwa hybrydowa, której wg Piątowskiej i wsp. przypisuje się nawet do 70% siły wiązania (2).

Początki systemów wiążących

Najważniejszą rolą i podstawową funkcją klasyfikującą dostępne na rynku systemy wiążące są siły wiązania do tkanek zęba. Powszechna klasyfikacja żywic adhezyjnych opiera się na chronologii ich wprowadzania na rynek i dzieli poszczególne systemy na generacje. Jak zaznacza Jańczuk, należy mieć na uwadze, że wyższy numer oznaczający nowszy system nie zawsze jest równoznaczny z tym, że jest on lepszy czy wykazuje większą siłę wiązania z tkankami zęba (1, 2).

Pierwsze żywice łączące pojawiły się w latach 70. i 80. XX wieku. Powstały wted...