Ograniczenia i pułapki konwencjonalnych zdjęć radiologicznych w chirurgii stomatologicznej

Co więcej, wykazano różnice w pomiarach odległości między szczytem wyrostka a dnem zatoki szczękowej, jamy nosowej, kanałem żuchwy i otworem bródkowym na pantomogramie oraz CBCT. Odległości te były większe podczas pomiarów opartych na pantomogramie (10), co wpływa na dobór długości implantu i zwiększa ryzyko powikłań w postaci perforacji dna zatoki szczękowej czy kanału żuchwy lub blaszki językowej części zębodołowej żuchwy.

Pantomogram pozwala na wykrycie zatrzymanych zębów oraz zębów nadliczbowych. Co więcej, pomiary kątów między długą osią zatrzymanego kła a pierwszego przedtrzonowca oraz jego odległość od linii pośrodkowej i płaszczyzny zgryzu szczęki pozwalają w pewnym stopniu ocenić szanse na wyrzynanie w prawidłowej pozycji, co może uchronić przed przedwczesną interwencją leczniczą na rzecz regularnej kontroli toru wyrzynania (11). Choć policzkowo-podniebienną pozycję kła można w niektórych przypadkach ocenić palpacyjnie, na podstawie protruzji lub retruzji zębów siecznych bocznych lub na zdjęciu zgryzowym czy też zdjęciach zębowych wykonanych w projekcji mezjalno- lub dystalno-ekscentrycznej zgodnie z regułą SLOB, to najbardziej precyzyjne informacje dostarcza CBCT.

Badanie to uwidacznia nie tylko dokładne położenie zatrzymanego zęba w trzech wymiarach, ale także jego lokalizację względem sąsiadujących struktur anatomicznych, tj. zatoka szczękowa, jama nosa, kanał nerwu zębodołowego dolnego czy korzenie sąsiednich zębów, co pozwala na zaplanowanie leczenia z uwzględnieniem dostępu chirurgicznego do odsłonięcia zatrzymanego kła i siły jego sprowadzania do łuku z ograniczeniem ryzyka resorpcji lub uszkodzenia sąsiednich zębów (12).

Kolejnym przykładem, gdzie CBCT jest wystarczająca do postawienia ostatecznego rozpoznania, jest ubytek Stafnego (SBD), będący wynikiem atrofii u...