Laser Er:YAG w leczeniu tkanek twardych zębów stałych u nastolatków w oparciu o diagnostykę próchnicy długością fali 780 nm – opis przypadku

Zaleca się, aby parametry ustawień fizycznych lasera dla pracy zarówno w szkliwie, jak i w zębinie znajdowały się znacznie powyżej wartości granicznej ablacji danej tkanki (21). Bezpieczeństwo pracy laserem Er:YAG oraz skuteczność opracowania tkanek twardych zwiększa się poprzez zastosowanie sprayu wodnego (22). Mechanizm działania podawanej przez aplikator wody powoduje inicjację procesów ablacji, dlatego że fala elektromagnetyczna lasera absorbowana jest przez cząsteczki wody na powierzchni i powoduje wzrost ich wibracji, co doprowadza do podwyższenia ciśnienia i temperatury w miejscu aplikacji. Należy zwrócić jednak uwagę na zastosowanie odpowiedniej ilości wody. Za mała jej ilość lub całkowity jej brak doprowadza do podniesienia temperatury opracowywanych tkanek i powoduje zmianę zabarwienia tkanki na kolor brązowy/czarny, co jest efektem zjawiska wystąpienia powierzchownej karbonizacji. Z kolei zbyt duża ilość użytej wody wywołuje efekt odwrotny, izolując wiązkę promieniowania laserowego od tkanki, w wyniku czego światło lasera w ogóle nie oddziałuje na tkankę docelową (21).

Tkanki twarde zęba, a dokładnie rzecz ujmując – ściany ubytku po prawidłowym opracowaniu z zastosowaniem lasera Er:YAG w obrazie makroskopowym – są mikroporowate w swojej strukturze, nieregularne, w przeciwieństwie do metody konwencjonalnej, kiedy to brzegi ubytku są gładkie (23). W obrazie mikroskopowym tkanki po aplikacji laserowej charakteryzują się gładkimi kraterowatymi ubytkami tkanki. Powierzchnia szkliwa ma strukturę mikroretencyjną, a kanaliki zębinowe w zębinie są otwarte i nie posiadają warstwy mazistej. Dzięki temu uzyskujemy możliwość głębokiej penetracji materiału wiążącego i wzmocnioną adhezję materiału kompozytowego do ścianek ubytku (24, 25).

Opis przypadku

Pacj...