Leczenie implantoprotetyczne z powikłaniami. Jak osiągnąć końcowy sukces, kiedy nic nie przebiega zgodnie z założeniami? Opis przypadku

Krok 2

Po 6 miesiącach przeprowadzono drugi zabieg. W badaniu palpacyjnym stwierdzono zmianę grubości wyrostka zębodołowego w stosunku do stanu sprzed leczenia. Jednak po odwarstwieniu płata (pełnej grubości) okazało się, że materiał kościozastępczy nie był zintegrowany. Pomimo tego wszczepiono implant Astra Tech™ 4,5 x 11 mm, wykonano ponowną augmentację kości, wykorzystując Bio-Oss® oraz resorbowalną membranę kolagenową. Po 8 dniach od zabiegu membrana kolagenowa uległa całkowitej resorpcji, pozostawiając obnażony Bio-Oss® i odwarstwiony płat.

Krok 3

Trzeci zabieg odbył się po kolejnych 3 miesiącach. Implant był już zintegrowany. Zastąpiono śrubę zamykającą, wykorzystując śrubę gojącą. Po oczyszczeniu powierzchni implantu wykonano ponowną augmentację i ponownie zastosowano membranę kolagenową, stosując technikę utrzymania jej i wprowadzenia na swoje miejsce za pomocą „lejców”. I tym razem po kilku dniach całość augmentatu, łącznie z membraną, uległa zanikowi. Efekt był daleki od zamierzonego.

Krok 4

Zdecydowano o wykonaniu pracy protetycznej po wcześniejszej modyfikacji powierzchni implantu (maszynowym opracowaniu jego odsłoniętej części – implantoplastyka). W miejscu obnażenia implantu w celu „estetycznego” maskowania wykonano epitezę dziąsła. Jakkolwiek dyskusyjna jest estetyczność ww. rozwiązania, epiteza ta stała się jedną z przyczyn miejscowego stanu zapalnego. Stany zapalne przeplatały się z okresami bezobjawowymi. Korona protetyczna w miejscu epitezy była modyfikowana w celu zapewnienia jak najlepszej higieny.

Krok 5