Leczenie ortodontyczne pacjentów z problemami periodontologicznymi

Przewlekłe zapalenie przyzębia jest jednym z częstszych problemów obserwowanych u dorosłych pacjentów ortodontycznych. Cechy kliniczne to: kliniczna utrata przyczepu (CAL), utrata kości wyrostka zębodołowego, obecność kieszonek przyzębnych, stan zapalny dziąseł. Czasami pojawiają się: obrzęk, recesja, krwawienie podczas badania, zwiększona ruchomość zębów lub ich przemieszczenie. Leczenie periodontitis przebiega w trzech fazach, zawsze poprzedzonych higienizacją. Są to: leczenie niechirurgiczne (skaling naddziąsłowy i poddziąsłowy z polerowaniem koron i szyjek zębów, korekta węzłów urazowych, unieruchamianie zębów), leczenie chirurgiczne i farmakologiczne. Podejmując decyzję co do kolejności postępowania, należy wziąć pod uwagę czynniki takie jak: głębokość kieszonek przyzębnych (> 5-6 mm – wskazanie do metod chirurgicznych), stopień rozchwiania (czasami wskazana ekstrakcja), krwawienie w czasie sondowania, poziom higieny [13]. Po uzyskaniu remisji zapalenia przyzębia i wymogów higienicznych pacjenta ortodonta może przeprowadzić leczenie. Należy pamiętać, że przemieszczanie zębów, gdy obecny jest stan zapalny przyzębia, może przyspieszyć niszczenie przyczepu łącznotkankowego. Zwłaszcza niebezpieczne jest to w przypadku intruzji, kiedy ruch zęba może przemieścić płytkę bakteryjną w okolicę poddziąsłową [14, 15]. Melsen w badaniach eksperymentalnych wykazała, że w czasie intruzji zębów możliwe jest uzyskanie nowego cementu korzeniowego oraz nowego przyczepu łącznotkankowego. Warunkiem jest zachowanie idealnej higieny jamy ustnej [16]. Inni autorzy również zaobserwowali korzystny wpływ terapii ortodontycznej na tkanki przyzębia, zmniejszenie ubytków kostnych, jednak w mechanizmie wytwarzania długiego przyczepu nabłonkowego [17]. W zaawansowanych przypadkach zapaleń przyzębia metody niechirurgiczne są niewystarczające. Konieczne jest zastosowanie metod chirurgicznych resekcyjnych lub regeneracy...