Leczenie zachowawcze przewlekłych zapaleń miazgi

Preparaty wodorotlenkowo-wapniowe mają właściwości przeciwbakteryjne silniejsze niż fenole, lecz nie w stosunku do wszystkich drobnoustrojów (18). Są coraz rzadziej stosowane ze względu na rozliczne wady. Pomimo to mają nadal wielu zwolenników. Są przyczyną zwyrodnień wapniowych miazgi i w konsekwencji obliteracji jamy zęba utrudniającej ewentualne leczenie endodontyczne (24).

Po przykryciu bezpośrednim preparatem wodorotlenkowo- wapniowym i wytworzeniu mostu zębinowego zaobserwowano w nim defekty tunelowe jako pozostałości po naczyniach krwionośnych miazgi. Tworzą one drogi penetracji bakterii. Brak adhezji do tkanek zęba powoduje mikroprzeciek stwarzający możliwość inwazji bakterii i powstania przestrzeni do ich rozwoju (11, 17). Zjawisko wzmaga się w przebiegu skurczu polimeryzacyjnego materiału kompozytowego pokrywającego preparat wodorotlenkowo-wapniowy.

Opatrunki na bazie Ca(OH)2 ulegają rozpuszczeniu w płynach ustrojowych i resorpcji przez miazgę. Szybko też tracą swoje lecznicze działanie. Mają słabe właściwości mechaniczne.

Preparaty na bazie Ca(OH)2 dzielimy na nietwardniejące i twardniejące (fot. 1, 2). Nietwardniejące są bardziej zasadowe, dlatego przez niektórych uważane są za skuteczniejsze. Wywołują martwicę skrzepową i most w pewnym oddaleniu od preparatu (13, 14, 17). W tym względzie preparaty wapnia twardniejące mają przewagę, gdyż most tworzy się bezpośrednio w ich sąsiedztwie (11). Wykazują mniej gwałtowne działanie, obserwuje się mniejszy naciek makrofagów po ich zastosowaniu.

Już w latach 40. i 50. ubiegłego stulecia badano wpływ wodorotlenku wapnia na żywą miazgę, uzyskując dobre wyniki (Zander i Berk) (30). Góra i wsp. uzyskali pozytywne wyniki przykrycia bezpośredniego z zastosowaniem Ca(OH)2 w 40% (4), ...