Współczesne wykorzystanie bioaktywnych materiałów do odbudowy stomatologicznej

Ten światłoutwardzalny bioaktywny materiał jest używany do uszczelniania i ochrony kompleksu zębina – miazga i może być stosowany do bezpośredniego oraz pośredniego pokrycia miazgi zęba. Niektórzy traktują tę nową klasę wewnętrznych materiałów chroniących miazgę jako modyfikowane żywicą krzemiany wapnio­we (RMCS). Podczas gdy RMCS zademonstrowały swoje zdolności do tworzenia apatytu (7), wciąż pozostało do ustalenia, czy ta nowa klasa materiałów jest efektywna klinicznie.

Inną nową pozycją na rynku materiałów bioaktywnych są mate­riały wielozadaniowe zastępujące korzeń i zębinę (np. Biodentine®, Septodont, www.septodontusa.com). Materiał ten ma wskazania kli­niczne wykraczające poza MTA i powiązane cementy portlandzkie. Są to: głębokie ubytki, rozległe próchnicze ubytki koronowe oraz głę­bokie ubytki korzeniowe i przyszyjkowe. Ponadto materiał ma wska­zania do aplikacji MTA w przypadkach takich, jak: pokrycie miazgi, amputacja miazgi, naprawa perforacji korzenia, utrata kości, perfora­cje wewnętrzne oraz resorpcje, zewnętrzne resorpcje, otwarty apex i wypełnianie wierzchołka korzeniowego w chirurgii endodontycznej. Jest to produkt biokompatybilny (8). Produkt jest także bioaktyw­ny z odkładaniem się hydroksyapatytu na powierzchni cementu, w obecności symulowanego płynu ustrojowego (9).

Rozwój nastąpił ostatnio także w dziedzinie cementów bioak­tywnych. Zawierają one gliniany wapnia (np. Ceramir®, Doxa Den­tal Inc., www.ceramirus.com), a także są cementami uwalniający­mi wapń, fosfor oraz fluor. Cementy te wytwarzają hydroksyapatyt po 14 i 28 dniach (fot. 1, 2) (10). Materiał bioaktywny, mający zdolność do pobudzenia wytwarzania się hydroksyapatytu na uszkodzonej po­wierzchni zęba, w tym samym czasie spełniający standardy kliniczne, ma korzystne kli...