Metody wykonania stałych uzupełnień tymczasowych

Fragment książki Uzupełnienia tymczasowe stosowane w protetyce stomatologicznej, M. Pryliński, T. Sierpińska

Uzupełnienia tymczasowe mogą być wykonane metodą bezpośrednią przez lekarza w ustach pacjenta, metodą pośrednią w laboratorium techniki dentystycznej oraz metodą mieszaną (pośrednio-bezpośrednią). Technika bezpośrednia jest stosunkowo prosta, szybka i ekonomiczna, jednak uzupełnienia tymczasowe wykonane tą metodą charakteryzują się niedostateczną odpornością mechaniczną i niezadowalającą estetyką. Z tych względów technikę bezpośrednią stosuje się zwykle w celu wykonania pojedynczych koroni krótkich trzy członowych mostów, które będą użytkowane przez okres tygodnia lub dwóch. Uzupełnienia tymczasowe wykonane techniką pośrednią charakteryzują się dobrą szczelnością brzeżną, zadowalającą estetyką oraz wysoką wytrzymałością mechaniczną, co nabiera szczególnego znaczenia w przypadkach dłuższego użytkowania tego typu konstrukcji (jako tymczasowego zaopatrzenia długo czasowego). Wadą tej metody są wysokie koszty wykonawstwa laboratoryjnego. Uzupełnienia tymczasowe wykonane techniką mieszaną łączą w sobie zalety obu metod, minimalizując jednocześnie ich ograniczenia. Wybór określonej metody wykonania indywidualnego uzupełnienia tymczasowego jest uzależniony od konkretnej sytuacji klinicznej (rozległość uzupełnienia, rodzaj zgryzu, parafunkcje), rodzaju planowanego postępowania terapeutycznego (zaopatrzenie krótko- lub długo czasowe) oraz umiejętności manualnych lekarza dentysty.

Techniki bezpośrednie wykonania uzupełnień tymczasowych

Uzupełnienia tymczasowe metodą bezpośrednią można wykonać w wycisku sytuacyjnym pobranym przed oszlifowaniem zęba filarowego lub przy użyciu prefabrykowanych koron kompozytowych, poliwęglanowych oraz kształtek celuloidowych (patrz Rozd...