„Niebieskie Karty” a tajemnica lekarska i odpowiedzialność lekarzy za jej naruszenie

FORMA POMOCY

Osobie dotkniętej przemocą w rodzinie w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie udziela się bezpłatnej pomocy, w szczególności w formie: poradnictwa medycznego, psychologicznego, prawnego, socjalnego, zawodowego i rodzinnego, badania lekarskiego w celu ustalenia przyczyn i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy w rodzinie oraz wydania zaświadczenia lekarskiego. Jakość udzielonej pomocy zależy od szeregu różnych czynników, do których należy również zaliczyć profesjonalizm służb i instytucji odpowiedzialnych za jej udzielanie. Realizując ustawowe obowiązki oraz mając na uwadze konieczność podniesienia efektywności działań podejmowanych w obszarze przeciwdziałania przemocy, trzeba umieć dostrzec „stan kryzysu” spowodowanego doświadczaniem przemocy ze strony osoby bliskiej. Interwencja kryzysowa zdefiniowana została w art. 47 ust. 1 Ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.) jako zespół interdyscyplinarnych działań podejmowanych na rzecz osób i rodzin będących w stanie kryzysu, której celem jest przywrócenie równowagi psychicznej i umiejętności samodzielnego radzenia sobie, a dzięki temu zapobieganie przejściu reakcji kryzysowej w stan chronicznej niewydolności psychospołecznej. Zjawisko stanu kryzysu jest bardzo złożone, dlatego rola osób uprawnionych, a zarazem realizujących zadania w przedmiotowym obszarze, jest również bardzo trudna. W podmiotach leczniczych osobami uprawnionymi do działań w ramach procedury jest osoba wykonująca zawód medyczny, w tym: lekarz, pielęgniarka, położna i ratownik medyczny. Są to osoby, które w ramach wykonywania obowiązków służbowych najczęściej stykają się z osobami doznającymi przemocy w rodzinie. Każda z tych osób powinna wykazać się dużą empatią. W ramach procedury „Niebieska Karta” przedstawiciel ochrony zdrowia każdorazowo powinien udzielić...