Niechirurgiczne ortopedyczno-ortodontyczne leczenie dorosłej pacjentki z III klasą szkieletową, zrudymentowanym zębem 12 i brakiem zawiązka zęba 22

Przebieg leczenia

Pacjentka odrzuciła propozycję zabiegu chirurgicznego, dlatego zastosowano zachowawcze leczenie dwuetapowe. W pierwszej jego fazie wykorzystano maskę twarzową i aparat Haasa na szynach akrylanowych, wyższych w tylnej części, połączony z dolnym aparatem stałym za pomocą długich wyciągów elastycznych klasy III. Wyciągi wewnątrzustne, działające z siłą o wartości 200 gramów na stronę, rozpinano pomiędzy tylnymi haczykami aparatu Haasa (umieszczonymi pomiędzy drugimi zębami przedtrzonowymi i pierwszymi trzonowymi szczęki) a zamkami na dolnych kłach (ryc. 2), z zaleceniem całodobowego ich noszenia. Po 6 tygodniach zmieniono położenie wyciągów na dolnych zębach i przesunięto je z kłów do dolnych pierwszych zębów przedtrzonowych ze względu na obniżenie przyczepu dziąsła zęba 33 po jego odrotowaniu. Wyciągi były także rozpinane między haczykami tylnymi aparatu Haasa a maską twarzową z siłą o wartości 500 gramów na stronę. Zalecono noszenie maski w ciągu tygodnia 14 godzin na dobę (od godz. 7 wieczorem do 7 rano plus 2 godziny) oraz całodobowo w weekendy z wyjątkiem posiłków.

Ponieważ szczątkowy ząb 12 znacznie odbiegał kształtem i wielkością od zęba 23 stojącego w miejscu 22, po analizie badań podjęto decyzję o usunięciu zęba 12 i zaplanowano mezjalizację zęba 13 w jego miejsce. W tym celu w aparat Haasa wmontowano zaczep (w postaci rurki) na ząb trzonowy i po 2 miesiącach od zablokowania śruby Haasa i samoistnym zamknięciu się diastemy naklejono zamki na zęby 13-23. Otwartą sprężyną niklowo-tytanową, zamontowaną pomiędzy rurką w aparacie Haasa a zębem 13, przesunięto mezjalnie ten ząb w miejsce zęba 12, a następnie rekonturowano obydwa kły górne stojące w miejscu zębów 12 i 22.

...