Nowoczesne metody diagnostyki próchnicy zębów– przegląd piśmiennictwa

Fluorescencja

Fluorescencja jest zjawiskiem fizycznym wykorzystywanym w diagnostyce medycznej i stomatologicznej. Polega na emitowaniu światła własnego przez dane ciało po pochłonięciu kwantu promieniowania elektromagnetycznego. W przypadku próchnicy demineralizacja twardych tkanek zęba powoduje utratę ich autofluorescencji. Jeżeli do wygenerowania promieniowania elektromagnetycznego użyty zostanie laser, będzie to fluorescencja wzbudzona światłem laserowym (LF).

Metodą diagnostyki wczesnych zmian próchnicowych opartą na zjawisku fluorescencji jest ilościowa fluorescencja laserowa (QLF), a urządzenia służące do oceny to DIAGNOdent i DIAGNOdent Pen oraz kamera Vista Proof i VistaCam iX.

QLF

QLF to metoda diagnostyczna, za pomocą której bada się poziom natężenia fluorescencji szkliwa. Promieniowanie fluorescencyjne zmiany próchnicowej jest niższe niż zdrowych tkanek zęba. Pierwotnie źródłem światła w tej metodzie był laser argonowy emitujący niebiesko-zielone światło o długości fali 488 nm. Obecnie laser zastąpiony został lampą ksenonową z filtrem fioletowo-niebieskim. Odbiornikiem fal jest mikrokamera CCD (Charge Coupled Device) z filtrem optycznym, która rejestruje obraz fluorescencji. Obraz ten jest następnie przetwarzany przez system komputerowy, a pomiar fluorescencji zamieniany na wartości liczbowe i porównywany z wartościami uzyskanymi z pomiarów zdrowego szkliwa (1, 5).

ECM

ECM (electrical conductance measurements) to metoda diagnostyki próchnicy polegająca na pomiarze przewodnictwa elektrycznego tkanek. Po umieszczeniu elektrody na powierzchni zęba, stosując przepływ prądu, ...