Obrazowanie dwuwymiarowe (2D) w endodoncji

Zdjęcie zębowe wykonane w technice kąta prostego

Technika kąta prostego opiera się na technice równoległej (z ang. paralleling technique), w której detektor jest ustawiony równolegle do długiej osi zęba i prostopadle do promienia centralnego. Franklin W. McCormack (lata 50. XX w. w Stanach Zjednoczonych) zaproponował wydłużenie w technice równoległej zwiększonej odległości ognisko – obiekt i odtąd zwana jest ona techniką długiego tubusu (z ang. Long Cone Technique) (14). Za prekursora techniki kąta prostego uważa się G.M. Fitzgeralda (12).

Ryc. 3 przedstawia zasadę wzajemnego ułożenia wiązki, detektora i badanego zęba zgodnie z techniką równoległą. Detektor (zaznaczony kolorem żółtym) jest odsunięty od zęba, natomiast promień centralny (czerwona strzałka) przebiega prostopadle (kąt prosty zaznaczony jest na zielono) zarówno do osi długiej zęba (linia niebieska), jak i do powierzchni detektora.

Wykonywanie zdjęć zębowych w technice kąta prostego wymaga zastosowania dodatkowego sprzętu i materiałów takich jak:

• pozycjonery (inaczej ramki, trzymadełka) do techniki kąta prostego,
• dodatkowy lub wbudowany tubus przedłużający, który jest zakładany na tubus krótki,
• wałeczki z ligniny, które umożliwiają zagryzienie i unieruchomienie ramki przez zęby pacjenta.

Aby uniknąć znacznego powiększenia obrazu w technice kąta prostego, wynikającego z konieczności oddalenia detektora od zęba, konieczne jest używanie tubusu przedłużającego. W przeciwnym razie może wystąpić znaczne powiększenie obrazu zębów rzędu ponad 10% (!).

Na rynku dostępne są różn...