Ocena wybranych parametrów chirurgiczno-protetycznych w rehabilitacji implantoprotetycznej z wykorzystaniem krótkich implantów

Materiał i metody

Badania przeprowadzono u 16 pacjentów, których podzielono na dwie równe grupy: ośmiu pacjentów z zastosowaniem umocowań precyzyjnych typu locator retentive system oraz ośmiu pacjentów z zastosowaniem umocowań precyzyjnych typu zatrzask kulowy. Leczenie było przeprowadzone dwuetapowo. W pierwszym etapie, po szczegółowej diagnostyce rtg., CBCT, TK, wprowadzono krótkie implanty o długościach 7 lub 9 mm i średnicy 3,8 lub 4,3 mm firmy Camlog. Bezpośrednio po implantacji dokonano oznaczeń stabilizacji pierwotnej z zastosowaniem urządzenia Osstell Mentor (fot. 1, 2), uzyskując wartości średnie przedsionkowo 75 ISQ i podniebiennie 78 ISQ. Po trzymiesięcznym okresie integracji przystąpiono do drugiego etapu leczenia. Odsłonięto implanty, dokonując pomiarów stabilizacji wtórnej na poziomie powyżej 80 ISQ oraz wykonano odbudowę protetyczną w postaci protezy pokrywającej OVD z zastosowaniem lokatorów lub zaczepów kulowych. W dniu oddania protez dokonano pomiaru siły zrywania protezy (siłomierz Force Gauge – Mecmesin) (fot. 3), uzyskując wartości średnie 28,51 N dla zatrzasków kulowych i 20,23 N dla lokatorów (fot. 4, 5).

Dyskusja

Protezy typu overdenture oparte na krótkich wszczepach śródkostnych, szczególnie w łuku dolnym, w przypadkach bardzo zanikłej części zębodołowej żuchwy, wydają się najlepszym rozwiązaniem dla bezzębnych pacjentów. Bezzębie jest problemem społecznym, w przypadkach trudnych diagnostycznie i terapeutycznie adaptacja i użytkowanie protez w życiu codziennym może być dla pacjenta uciążliwe, a w niektórych przypadkach niemożliwe, co ma wpływ na jakość życia osób w starszym wieku (7, 14).

Elementami utrzymującymi protezy nakładowe na podłożu mogą być: zaczepy kulowe, lokatory, zespole...