Ortodoncja i technika dentystyczna – spojrzenie w przeszłość – część 1

Piękny uśmiech już wieki temu uważany był za jeden z głównych atrybutów urody i fakt ten nie uległ zmianie aż do czasów dzisiejszych. Wszechobecny kult piękna i młodości wymusza na społeczeństwie niezwykłą dbałość o wygląd, co w ogromnej mierze przekłada się także na szczególną troskę o uzębienie. Podstawą jest, aby zęby były zdrowe i mocne. Nierzadko jednak istotny jest nie tylko brak ubytków próchnicowych, ale ważne są także prawidłowy zgryz, symetria łuków zębowych oraz brak nieprawidłowości.

Ortodoncja jest prężnie rozwijającą się i jednocześnie stosunkowo młodą dziedziną stomatologii, zajmującą się diagnozą i leczeniem nieprawidłowości narządu żucia, używającą w tym celu odpowiednich aparatów. W różnych krajach stosowano odmienną terminologię określającą tę gałąź medycyny. Pierwszym stosowanym terminem była ortopedia zębowa, utworzona z połączenia greckich słów orthos – prosty, oraz paideno – wychowywać, kształtować. We Francji posługiwano się terminem ortopèdie dentaire, tj. ortopedia dentystyczna lub ortopedia zębowo-szczękowa. W Niemczech i Austrii stosowano określenie Kieferorthopädie – ortopedia szczękowa. Terminu „ortodoncja” zaczęto używać dopiero w połowie XIX w. Była to nazwa szczególnie popularna w Stanach Zjednoczonych i Polsce. Etymologia słowa również nawiązuje do greki, łącząc słowa orthos – prosty, i odus – ząb. Termin ten zaproponował James Murray, zaś w 1841 r. spopularyzował go Francuz Lefoulon (5, 6, 7, 8).

Starożytność

Korzenie ortodoncji sięgają wielu wieków wstecz. Już w starożytności zwrócono uwagę na wpływ stanu uzębienia na zdrowie i wygląd. Początkowo zajmowano się eliminowaniem dolegliwości bólowych, po czym stopniowo wdrażano metody korygujące, mające na celu poprawę estetyki twarzy i nadanie jej harmonijnych rysów (12, 13).