Ortodontyczna pionizacja drugich zębów trzonowych w żuchwie – przegląd współczesnej wiedzy

Drugą grupą są metody wykorzystujące tymczasowe zakotwienie kortykalne (TAD). Rozwój miniimplantów ortodontycznych wyeliminował większość wad konwencjonalnych sposobów pionizacji zębów trzonowych. Są one produkowane z czystego tytanu lub jego stopów o szerokości 1-2 mm i długości 6-20 mm. Pozostają stabilne podczas leczenia ortodontycznego z minimalną utratą zakotwienia i większą skutecznością niż konwencjonalne środki kotwiczące. Jak podają badacze, ich wskaźnik sukcesu wynosi od 59 do 100% przy średniej 86,5% (9). Utrzymanie miniimplantów jest jedynie mechaniczne w blaszce kortykalnej kości, dlatego mogą być obciążane natychmiast bez konieczności osteointegracji. Po uzyskaniu odpowiedniego efektu leczenia, kiedy już nie są potrzebne, można je usunąć za pomocą prostej procedury, z niewielkim ryzykiem dla pacjenta. Ich główną zaletą jest jednak zdolność do poruszania konkretnych zębów bezpośrednio, bez angażowania innych zębów lub stosowania mechaniki międzyłukowej. Eliminuje się w ten sposób siły reakcji na zębach kotwiczących, które prowadzą do niepożądanego ruchu zębów i utraty zakotwienia. Pacjenci są bardziej zadowoleni z mniej widocznego leczenia w porównaniu z metodami konwencjonalnymi (6). Martires w swoich badaniach na grupie 20 pacjentów także potwierdził wyższość TAD nad konwencjonalnymi metodami. Głównymi różnicami diagnozowanymi na CBCT były: brak ruchu pozostałych zębów w łuku, zapobieganie ekstruzji drugiego zęba trzonowego w płaszczyźnie pionowej, szybszy i bardziej efektywny ruch pionizowanego zęba (10). Miniśruba ortodontyczna może być obciążona pośrednio, stabilizując jedynie jednostkę kotwiczącą, do której przykładana jest siła, lub bezpośrednio, będąc jedynym zakotwieniem.

Według L...