Nowoczesne podejście do leczenia chorób błon śluzowych jamy ustnej i przyzębia – ozonoterapia

Zastosowanie niskich, ale w cyklach powtarzalnych, dawek ozonu powoduje aktywację enzymów, tj.: katalazy, dehydrogenazy oraz peroksydazy glutationowej, które są częścią złożonego układu enzymatycznego, chroniącego organizm przed działaniem wolnych rodników tlenowych. Ponadto wzmaga efekt biosyntetyczny – aktywuje syntezę białek oraz zwiększa liczbę rybosomów i mitochondriów w komórkach. Ozon powoduje wydzielanie substancji rozszerzających naczynia, takich jak NO, który jest odpowiedzialny za rozszerzenie tętniczek i żyłek. Aktywuje również angiogenezę. Wszystkie jego cechy wpłynęły na to, że zostały podjęte próby zastosowania go w medycynie i stomatologii.

Pierwszym dentystą stosującym w swojej praktyce ozonoterapię był E.A. Fisch, który w latach trzydziestych XX wieku wykorzystał ją, aby uskutecznić dezynfekcję i przyśpieszyć gojenie się ran po zabiegach stomatologicznych.

Obecnie w stomatologii wykorzystujemy ozon w trzech postaciach:

• azowej (główne zastosowanie to: profilaktyka, stomatologia zachowawcza i endodoncja),
• wody ozonowanej (stosowana głównie w celu eliminacji patogenów, leczenia periodontologicznego oraz błon śluzowych jamy ustnej),
• ozonowanej oliwy lub oleju.

Najtrwalszą formą jest ozonowana oliwa/olej, co zostało wykorzystane w gotowych produktach aptecznych, których trwałość wynosi – zależnie od wskazań producenta – od 6 do nawet 18 miesięcy (np. oliwa ozonowana Ozonosept, Metrum Cryoflex, Blizne Łaszczyńskiego) (fot. 1). Natomiast pozostałe postacie ozonu powinny być przygotowane bezpośrednio przed wykonaniem danej procedury, ponieważ ich stabilność jest niewielka, a po godzinie przechowywania dochodzi do rozkładu ponad 50% ozonu. W związku z tym obecnie niemożliwe wy...