Występowanie pęknięć szkliwa i zębiny w zębach trzonowych stałych u dzieci

Materiał i metoda

W badaniach do wykrycia pęknięć posłużono się me­todą wizualno-dotykową, ponadto metodą transilu­inacji za pomocą lampy polimeryzacyjnej (światłem niebieskim o długości fali 440 nm). Przeprowadzono również test nagryzania, opukiwania i termiczny (na zim­no – chlorkiem etylu), który posłużył do weryfikacji ob­jawów zgłaszanych przez pacjentów. W teście nagryza­nia zastosowano drewniany klin (ryc. 1, 2, 3). Objawem świadczącym o występowaniu pęknięcia był ból odczu­wany przez pacjentów podczas zwalniania nacisku [1]. W celu ustalenia etiologii pęknięć przeprowadzono an­kietę wśród rodziców pacjentów na temat parafunkcji wykonywanych przez dzieci, uprawianego przez nich sportu, częstości żucia gumy.

Wyniki

Pęknięcia występowały u 50% pacjentów, przy czym na 175 ocenionych zębów w 21 stwierdzono pęknię­cia (ryc. 4). Największą liczbę zębów z pęknięciami (ryc. 5) wykryto u dzieci w wieku od 8 do 11 lat. Wśród badanych występowały osoby mające 1 ząb, 2 lub na­wet 3 zęby z pęknięciami. Jednak najczęściej pęknięcia pojawiały się w jednym zębie. Zespół CTS nieznacznie częściej występował u chłopców. Biorąc pod uwagę lokalizację zaobserwowano, że większość pęknięć do­tyczyła zębów trzonowych żuchwy, w obrębie ich po­liczkowej powierzchni (ryc. 6, 8, 9). W znacznej liczbie zębów, w których wykryto pęknięcie, obecne były uby­tek próchnicowy lub wypełnienie.

Ważnym czynnikiem etiologicznym były również pa­rafunkcje. Występowały one aż u 91% badanych. Naj­częściej było to obgryzanie paznokci i twardych przed­miotów. Warunki zgryzowe również predysponowały do pęknięć (ryc. 7). U osób z CTS najczęściej obserwowa­no stłoczenia oraz zaburzenia położenia zębów wzglę­dem łuku zębowego. Z obserwacji autorów wyni...