Planowanie leczenia ortodontycznego dzieci niepełnosprawnych z uwzględnieniem zaburzeń funkcji mięśniowych, dysfunkcji i parafunkcji

Badanie diagnostyczne uwzględniało:

1. wiek chorego,
2. wiek matki w czasie porodu oraz przebieg ciąży,
3. ogólne rozpoznanie,
4. szkodliwe nawyki,
5. sposób żywienia,
6. stan uzębienia,
7. rozpoznanie ortodontyczne,
8. rozpoznanie czynnościowe,
9. rysy twarzy.

Przy planowaniu leczenia ortodontycznego brano pod uwagę następujące czynniki: wiek pacjenta, stan uzębienia, wadę zgryzu, możliwość współpracy. Ocena prowadzonego leczenia odbywała się podczas regularnych wizyt kontrolnych.

Nawykowe oddychanie przez usta widoczne było u pacjentów, jeżeli przy zamkniętych ustach występowały: nierówny oddech, wachlowanie skrzydełek nosa, a dziecku sprawiało wyraźną trudność utrzymanie zamkniętej pieczęci ust. Protruzja języka, jeżeli nie była nawykowa i połączona ze wzmożonym ślinieniem i obecnością pęknięć i rozpadlin wokół ust, objawia się nieprawidłową między-wyrostkową pracą języka przy realizacji spółgłosek językowych, takich jak: „t”, „d”, „n”.

Na potrzeby planowania leczenia ortodontycznego dokonano podziału grupy badanej ze względu na wiek na: I grupę – w wieku 0-7 lat [do I skoku wzrostowego], II grupę – od powyżej 7 do 12 lat [do II skoku wzrostowego] i trzecią grupę – powyżej 12 lat.

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii ORTODONCJA W PRAKTYCE

Wyniki

W tabeli 1 przedstawiono rozkład pacjentów pod względem ogólnego rozpoznania zaburzenia neuropsychicznego. U n...