Podścielenia protetyczne w kompleksowym ujęciu klinicznym – przegląd piśmiennictwa

W związku z autodysfunkcją w układzie immunologicznym – w tym przypadku polegającą na powstawaniu immunoglobulin przeciwko centromerom i topoizomerazie I – oraz postępującym stanem zapalnym prowadzącym do nadprodukcji włókien kolagenowych typu II i III pojawia się poprzedzone stanem zapalnym stwardnienie skóry. Jest ono przyczyną nieprawidłowego rozwierania ust. Norma maksymalnego otwarcia ust wynosi 50-60 mm, a u pacjentów ze sklerodermią istnieje możliwość rozwarcia szpary ust jedynie do 40 mm, co określane jest jako mikrostomia. Towarzyszą jej obecność promienistych bruzd wokół ust, teleangiektazje, zanik skrzydełek nosa czy uogólniony „efekt maski” (7, 10, 11, 14).

Pierwszym problemem okazuje się więc wprowadzenie protezy do jamy ustnej, a następnie kwestia jej retencji (7), wynikająca z niepełnowartościowości podłoża protetycznego. Choroba ta prowadzi do włóknienia gruczołów ślinowych i postępowej kserostomii, co ma wpływ na nadwrażliwość i niewystarczającą wilgotność w jamie ustnej, powodując niedostateczną retencję protez dentystycznych. Badania kliniczne prowadzone przez Kimoto i wsp.(7) wykazały, że wykonanie silikonowych podścieleń protez całkowitych poprawia komfort życia bezzębnych pacjentów chorujących na twardzinę układową. Proces adaptacji do protezy przebiega bez dolegliwości bólowych, dzięki czemu osiągana jest jej lepsza wydolność czynnościowa (7, 16, 17). Pamiętać należy jednak zawsze w tym przypadku o odpowiedniej rehabilitacji, zapewniającej uzyskanie odpowiedniej szerokości rozwarcia ust.

Kolejną grupą osób, u których zasadne jest wykorzystanie elastycznych podścieleń protetycznych, są pacjenci po zabiegach chirurgicznych w obrębie głowy i szyi. W wyniku zabiegów chirurgicznych przeprowadzanych w obrębie głowy i szyi niejednokrotnie dochodzi do znacznego ubytku tkanek podłoża protetycznego oraz powstania blizn,...