Postępowanie kliniczne w przypadku znacznej intruzji zęba 11 – opis przypadku

Szansa na zachowanie żywej miazgi jest skorelowana ze stopniem rozwoju korzenia w momencie urazu – prawdopodobieństwo rewaskularyzacji miazgi jest wyższe w zębach z niezakończonym rozwojem korzenia (3, 7).

Urazy zębowe są uznawane za główny czynnik predysponujący do resorpcji korzenia, a prawdopodobieństwo jej wystąpienia rośnie wraz z ciężkością urazu (6). Można wyróżnić trzy główne rodzaje resorpcji: wewnętrzną, związaną z procesem zapalnym miazgi, zewnętrzną, związaną z uszkodzeniem komórek ozębnej oraz zapalną, będącą wynikiem współistnienia zapalenia miazgi oraz uszkodzenia ozębnej. Leczeniem z wyboru resorpcji wywołanych stanem zapalnym miazgi jest antyseptyczne leczenie kanałowe. Odpowiednio wcześnie zdiagnozowana resorpcja i przeprowadzone leczenie kanałowe może zapobiec lub zminimalizować następstwa

tego powikłania. Z tego powodu bardzo ważne jest utrzymanie reżimu wizyt kontrolnych.

Należy pamiętać, że testy żywotności miazgi mogą początkowo być ujemne, co może być spowodowane przejściowym spadkiem reaktywności miazgi po urazie. W celu postawienia ostatecznej diagnozy dotyczącej stanu miazgi niezbędne są okresowe wizyty kontrolne (8).

Sprawdź inne artykuły z kategorii PEDODONCJA.

W przedstawionym przypadku okres obserwacji wynosi 12 miesięcy. W tym czasie nie wystąpiły powikłania urazu obejmujące miazgę lub korzeń. Jest to jednak zbyt krótki czas, żeby jednoznacznie ocenić sukces leczenia. Czynnikiem pozytywnym w ocenie skuteczności zastosowanego leczenia jest kontynuacja rozwoju korzenia i zwiększenie grubości jego ścian widoczne na zdjęcia...