Postępowanie z zębami zatrzymanymi i przemieszczonymi z powodu torbieli zębopochodnych u pacjentów w wieku rozwojowym

U pacjentów w wieku rozwojowym cystektomia może być wskazana jedynie w przypadku małych torbieli (2) lub kiedy z ortodontycznego punktu widzenia ząb związany z torbielą ma być usunięty (4), wtedy cała zmiana zostaje wysłana do badania histopatologicznego. Jednak na ogół zabieg ten jest przeciwwskazany, a powodów jest kilka. W przypadku dużej torbieli, po całkowitym jej wyłuszczeniu, pozostawiony głęboko w kości ząb jest zwykle ruchomy z uwagi na niezakończony rozwój korzenia i ograniczone podparcie ozębnej. Zakładając, że zawiązek zęba ustabilizuje się, kolejną przeszkodą jest daleka droga, jaką musi przebyć przez nowo wytworzoną kość. Potencjał erupcyjny może okazać się niewystarczający, a zabieg chirurgicznego odsłaniania niemożliwy ze względu na trudne położenie (2). Ponadto niedługo po zabiegu istnieje ryzyko zakażenia skrzepu wypełniającego jamę po torbieli, czego konsekwencją jest upośledzona odbudowa tkanek i często konieczność usunięcia zawiązka zęba uwięzionego wcześniej w świetle torbieli, co może negatywnie wpłynąć na funkcję i estetykę, a także na psychikę dziecka (7).

Marsupializacja i dekompresja są postępowaniem z wyboru w przypadkach omawianych torbieli u pacjentów w wieku rozwojowym, ponieważ są mało inwazyjne. Torbiel zwykle odbarcza się w jej najbardziej powierzchownym miejscu. Pamiętając o tym, że torbiel zawiązkowa zbudowana jest z zewnętrznego i wewnętrznego nabłonka szkliwnego oraz płynu torbieli znajdującego się pomiędzy nimi, mechaniczne przerwanie ciągłości torbieli i utrzymanie drożności umożliwiają połączenie nabłonka torbieli z nabłonkiem jamy ustnej. Po pewnym czasie dochodzi do metaplazji nabłonkowej, tak jak podczas prawidłowego procesu wyrzynania zęba i nabłonek torbieli przechodzi w nabłonek błony śluzowej. Odbarczona torbiel sukcesywnie kurczy się, na jej obrzeżach tworzy się nowa kość, a przemieszczone w odległe mi...