Problematyka diagnostyki i leczenia ubytków w bruzdach – praca przeglądowa

System ICDAS II został opracowany do oceny stopnia zaawansowania zmian próchnicowych. W skali wyodrębniono sześć stopni, a zęby oceniane zostają przed ich osuszeniem, jak i po nim (tab. 3) (5, 6).

Diagnostyka

Zagłębienia anatomiczne, wśród których wyróżniamy bruzdy i szczeliny, są szczególnie narażone na rozwój zmian próchnicowych. Grubość szkliwa w obrębie bruzd może wynosić od 0 mm (gdy bruzda sięga połączenia szkliwno-zębinowego) do około 1 mm. Według Olczak i wsp. bruzdy na powierzchni żującej stałych zębów trzonowych mogą mieć następujące kształty: V (34%), IK (26%), I (19%), U (14%) oraz odwróconej litery Y (7%). Retencji płytki sprzyjają głównie bruzdy w kształcie IK, I oraz odwróconego Y. Taka budowa utrudnia, a często nawet uniemożliwia, poprawne oczyszczenie ich z płytki nazębnej i resztek pokarmowych przez pacjentów. Kolonizacja bakterii płytki prowadzi do szybkiego rozwoju próchnicy. Wykrywanie zmian próchnicowych w ich początkowych stadiach nadal stwarza duże problemy diagnostyczne, zwłaszcza w okolicach zagłębień anatomicznych (1, 7). Poprawna identyfikacja zmian próchnicowych w obrębie zębiny jest znacznie utrudniona, gdyż zmiana próchnicowa może być aktywna bądź nieaktywna (tab. 4), a dodatkowo może występować tzw. zjawisko fluoride syndrome,...