Rehabilitacja zwarcia u pacjentów w wieku podeszłym z hipodoncją siekaczy bocznych w szczęce. Praca kombinowana czy leczenie zachowawcze? Opisy przypadków

Przypadek II

Pacjent F.M., lat 69, zgłosił się do Poradni Protetycznej Prodentis w celu poprawy estetyki z jednoczesną prośbą o zminimalizowanie ingerencji w strukturę zębów własnych. Wykonano pełne badanie stomatologiczne, dokumentację fotograficzną i radiologiczną (fot. 21-25). Analiza badań wykazała: obustronną hipodoncję siekaczy bocznych, braki międzyzębowe w szczęce i żuchwie (16, 25, 26, 34, 35, 36, 45, 46, 47) oraz obniżoną wysokość zwarcia. Pacjent nie użytkował dotychczas żadnych uzupełnień protetycznych, nie stwierdzono ognisk próchnicy. Z relacji pacjenta wynikało, że utrata zębów była wynikiem ich nadmiernej ruchomości. Mimo zaproponowania pacjentowi kilku opcji leczenia, w tym najbardziej optymalnej – leczenia ortodontycznego i implantologicznego, pacjent wybrał leczenie zachowawcze – odbudowę zębów kompozytem bezpośrednio w gabinecie i uzupełnienie braków zębowych dwoma protezami szkieletowymi.

W celu zaprojektowania docelowego kształtu zębów i nowej wysokości zwarcia wykonano, analogicznie jak w przypadku I, deprogramację, rejestrację pozycji referencyjnej, a na jej podstawie wax-up i mock-up (fot. 26). Estetykę odcinka przedniego oraz powierzchnie retencyjne na zębach wytworzono poprzez odbudowę kompozytową. Niska linia uśmiechu pozwoliła na wykorzystanie protez szkieletowych z klamrami lanymi. Estetykę odcinka przedniego oraz powierzchnie retencyjne na zębach wytworzono poprzez odbudowę kompozytową. Powyższe rozwiązanie, które jest zachowawcze , na pewno będzie mniej trwałe w stosunku do pracy stałej, natomiast jedyne słuszne w tym przypadku. Pacjent w pełni zaakceptował nową estetykę (fot. 27-30).

Dyskusja

Leczenie pacjentów z hipodoncją siekaczy bocznych j...