Resorpcja zewnętrzna zamienna korzenia zęba w następstwie urazu – opis przypadku

Aktywność powyższych procesów jest znacznie większa u dzieci w wieku rozwojowym, u których ankylotyczne zęby mogą hamować rozwój wyrostka zębodołowego w przyległym odcinku. Równocześnie ze wzrostem kości następuje stopniowa infrapozycja zęba, ponieważ staje się on integralną częścią systemu remodelowania kości. Dochodzi do powstania zgryzu otwartego i poważnych zaburzeń w estetyce oraz funkcji, które stwarzają bardzo duże problemy lecznicze. Niezwykle istotne są więc rozważenie wskazań do ewentualnej autotransplantacji zęba i zaniechanie replantacji opóźnionej u dzieci do około 11 r.ż., które skok wzrostowy mają jeszcze przed sobą. Jeżeli jednak po replantacji zęba ankyloza zostanie w porę rozpoznana, należy niezwłocznie podjąć interwencję, aby zapobiec jej odległym skutkom i zwiększyć szanse na dłuższe utrzymanie zęba w jamie ustnej (1, 3, 4, 7). Duże znaczenie mają więc regularne wizyty kontrolne u stomatologa. Leczenie jest najczęściej interdyscyplinarne. Jedną z metod jest ekstrakcja zęba, w miarę możliwości bez uszkodzenia kości wyrostka zębodołowego, lub zabieg dekoronowania. W leczeniu późnych skutków ankylozy można również wykorzystać osteodystraktory (1, 3, 8, 9).

U dorosłych nie podejmuje się interwencji; resorpcja zamienna jest znacznie wolniejsza, a ząb ankylotyczny może funkcjonować nawet przez 5-20 lat (1, 3).

Opis przypadku

Pacjentka, lat 11, skierowana ze szpitalnej izby przyjęć do Poradni Stomatologii Dziecięcej w RCS ok. godz. 14:35 z powodu urazu, którego doznała w domu ok. godz. 12:30 w trakcie zabawy (dziewczynka przewróciła się, uderzając twarzą o kraty). Nie straciła przytomności i nie wymiotowała. W wyniku urazu doszło jednak do zwichnięcia całkowitego zęba 21 wraz ze złamaniem jego korony. Wybity ząb ponad godzinę był przechowywa...