Rzadki przypadek mesiodensu u 43-letniego mężczyzny

Omówienie

Zęby nadliczbowe mogą być klasyfikowane na podstawie ich kształtu, wielkości oraz lokalizacji (7). Ze względu na budowę można wyróżnić następujące typy:

• I – typowe (eumorficzne), określane przez niektórych autorów jako dodatkowe,
• II – atypowe (dysmorficzne).

W pierwszym przypadku mają one morfologię charakterystyczną dla danej grupy zębów. Odróżnienie zęba dodatkowego od prawidłowego może sprawiać trudności. Czasem mają one głęboki rowek wokół szyjki i wgłębioną koronę. Zęby typowe (8) stanowią, według różnych autorów, od 4% do 11% zębów nadliczbowych. Natomiast w drugim przypadku występujące twory zębowe przybierają nietypowe formy, np. różyczkowate, stożkowate, kroplowate, dłutowate, pieńkowate, wieloguzkowe lub nawet samych korzeni. Niektórzy autorzy (7, 10) zwracają uwagę, że rodzinne występowanie mesiodensu jest opisywane w więcej niż jednym pokoleniu. Natomiast badania Huanga i wsp. (11) wykonane wśród dzieci chińskich nie wykazały ani jednego dodatniego wywiadu rodzinnego w przypadku mesiodensu. Burzynski i wsp. (8) sugerują, że istnieje gen autosomalny o zredukowanej penetracji, odpowiedzialny za występowanie zęba środkowego.

Postępowanie lecznicze w przypadku zębów nadliczbowych zależy od występowania uzębienia mlecznego lub stałego (6, 8). Innymi kryteriami są: wiek pacjenta, warunki zgryzowe, a także stopień uformowania korzeni sąsiednich zębów. Hiperdoncja zębów stałych powoduje na ogół zaburzenia w zgryzie, tzw. węzły urazowe, stłoczenia, przemieszczenia, diastemy, obroty zębów sąsiednich oraz przesunięcia linii pośrodkowej łuków zębowych w przypadku mesiodensu. Umiejscowienie ich w przednim odcinku szczęki stanowi również problem natury estetycznej i funkcjonalnej, mogący doprowadzić do...