Skuteczna i sprawna korekcja poważnych szkieletowych wad zgryzu klasy II, grupy 1 za pomocą elastycznych wyciągów międzyszczękowych

Analiza bocznego zdjęcia cefalometrycznego i nałożonych szkiców cefalometrycznych wykazała znaczną poprawę relacji szkieletowych w wymiarze strzałkowym i pionowym z rotacją żuchwy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Przednio-tylna relacja szkieletowa uległa zmianie z ANB 7,8° i Wits 5,6 mm przed leczeniem do ANB 4,8° i Wits 0,4 mm po leczeniu; wypukłość twarzy zmniejszyła się z 12,9° do 6,9°; kąt płaszczyzny żuchwy wzrósł z (SN-MP 28,1° i FMA 19,6° do SN-MP 31° i FMA 21,4°; całkowita wysokość twarzy (Na-Gn) wzrosła ze 105,2 mm do 116,9 mm, dolna wysokość twarzy (ANS- -Gn) z 59,7 mm do 65,5 mm, i uległ poprawie hipodywergentny wzorzec wzrostu (oś y z 64,7° do 68,1°). Zęby sieczne szczęki uległy retroklinacji, a zgryz głęboki został skorygowany na drodze względnej intruzji poprzez połączenie ekstruzji zębów trzonowych z intruzją i proklinacją zębów siecznych żuchwy. Ponadto trzonowce żuchwy uległy przemieszczeniu w kierunku mezjalnym, natomiast trzonowce szczęki – lekkiej dystalizacji (ryc. 7 i 8, tab. 1).

Po roku obserwacji okluzja była stabilna, bez cech nawrotu wady zgryzu, zaś pacjent ponownie wykazywał złą higienę jamy ustnej z łagodnym stanem zapalnym dziąseł (ryc. 9). Analiza nałożonych szkiców cefalometrycznych ujawniła, że zarówno szczęka, jak i żuchwa nadal wykazują wzrost w korzystnym kierunku (ku dołowi i do przodu) przy zachowaniu relacji w wymiarze strzałkowym i pionowym. Siekacze szczęki uległy nieznacznemu przechyleniu, zaś siekacze żuchwy – lekkiej ekstruzji, a ich nachylenie w stosunku do płaszczyzny żuchwy uległo poprawie (ryc. 8 i 10, tab. 1).

7. Dyskusja

Niniejszy opis przypadku przedstawia skuteczne leczenie 12-letniego chłopca z wadą zgryzu klasy II grupy 1, której towarzyszyła poważna rozbieżność szkieletowa klasy II. Na powodzenie tego leczenia złoż...