Skuteczność kompensacyjnego leczenia ortodontycznego lekkiej wady zgryzu klasy III za pomocą dwóch różnych systemów zamków ortodontycznych

Z analizy wykluczono pacjentów z niepełną dokumentacją, z brakami zębowymi większymi niż jeden ząb na kwadrant, z agenezją zębów lub innymi zespołami genetycznie uwarunkowanymi, z problemami wymagającymi leczenia chirurgicznego, z miniimplantami oraz z aparatami estetycznymi względnie samoligaturującymi. W dalszej kolejności wykluczono pacjentów, których modele wykazywały ukruszone lub złamane zęby albo które budziły wątpliwości po umieszczeniu ich w artykulatorze. Wykluczono również pacjentów, którzy opuścili 10 lub więcej wizyt lub u których doszło do odcementowania/złamania więcej niż 10 zamków albo pierścieni.

Wielkość próby 28 pacjentów na grupę została uznana za odpowiednią w oparciu o wyliczoną moc statystyczną 80% i dwustronną wartość alfa 5%. Za klinicznie istotną różnicę między obiema grupami pod względem czasu leczenia przyjęto 6 miesięcy (20%), przyjmując odchylenie standardowe wynoszące 8 miesięcy [6].

Po zapoznaniu się z dokumentacją kliniczną analizą objęto 56 przypadków (tab. 1). Próba składała się z 28 pacjentów (13 kobiet, 15 mężczyzn) leczonych z zastosowaniem zamków Rotha oraz 28 pacjentów (14 kobiet, 14 mężczyzn) leczonych z zastosowaniem zamków Capelozza. Obie preskrypcje miały slot 0,022 x 0,028 cala. Średni wiek w chwili rozpoczęcia leczenia wynosił odpowiednio 23,7 ± 10,81 lat i 25,2 ± 10,72 lat.