Leczenie implantoprotetyczne bezzębia z zastosowaniem protez overdenture z belkowym systemem retencyjnym – opis przypadków

Ze względu na kształt zespolenia kładkowe dzieli­my na: proste (dwa wszczepy), łamane (większa liczba wszczepów) oraz nietypowe (w kształcie V – przy trzech wszczepach). Ze względu na przekrój poprzeczny belki dzielimy na: okrągłe, owalne, równoległe i nietypowe. Najpopularniejsze stosowane połączenia kładkowe to: kładka Hadera (o przekroju poprzecznym w kształcie dziurki od klucza, z podcieniem retencyjnym dla ma­trycy z tworzywa sztucznego), kładka Doldera (o prze­kroju poprzecznym owalnym, jej sztywna konstrukcja uniemożliwia dostosowanie do kształtu wyrostka), kład­ka Ackermanna (o przekroju owalnym bądź okrągłym z teflonowo-winylowymi matrycami, z możliwością wy­profilowania do kształtu wyrostka zębodołowego). Przy zastosowaniu dwóch implantów zalecany jest owalny przekrój belki, uniemożliwiający rotację protezy. Gdy część zębodołowa żuchwy ma kształt litery V, zaleca­ne jest wykonanie mezostruktury opartej na trzech wszczepach (jeden centralnie i po jednym w odległo­ści 15-25 mm), połączonych dwoma kładkami. Takie zaprojektowanie konstrukcji zmniejszy ruchy rotacyjne protezy wokół belki i ryzyko przeciążeń (7, 14).

Leczenie implantoprotetyczne szczęki, w odróż­nieniu od konwencjonalnego leczenia, jest trudniej­sze niż w żuchwie. Ze względu na większą ilość kości gąbczastej w szczęce w celu uzyskania wystarczają­cej stabilizacji implantów konieczne jest ich wszcze­pienie w liczbie co najmniej czterech. Za optymalne rozwiązanie terapeutyczne w przypadku bezzębnego wyrostka zębodołowego szczęki uważane jest wszcze­pienie czterech implantów połączonych zespolenia­mi kładkowymi. Jest to szczególnie zalecane, kiedy w łuku przeciwstawnym są zęby własne pacjenta, stałe uzupełnienie protetyczne bądź proteza OVD wsparta na wszczepach (7, 15).

Pacjent powinien zostać poinformowany o ko­nieczności wizyt kontrolnych, podczas których należy...