Technika preparacji BOPT – opis procedury

Po preparacji naddziąsłowej zęba przystępuje się do preparacji szczeliny dziąsłowej, otwierając ją skośnie przyłożonym wiertłem, preparując równocześnie ząb oraz dziąsło – wewnętrzną ścianę szczeliny wraz z przyczepem nabłonkowym (gingitage). W ten sposób zostanie zeszlifowane połączenie szkliwno-cementowe lub wcześniej istniejący brzeg preparacji. Pozwoli to uzyskać obszar wykończeniowy bez widocznej granicy preparacji. Gingitage wraz z redukcją zęba stworzy przestrzeń, którą wypełni skrzep, a będzie on stabilizowany poprzez zacementowanie korony tymczasowej (1-3).

Na podstawie diagnostycznego wax-up technik wykonuje akrylowe korony tymczasowe. Są one następnie podścielane i dopasowywane na opracowane zęby filarowe. Korony te mają wyraźne dwa brzegi. Jeden cienki – wewnętrzny, który przylega do preparowanego zęba w zakresie szczeliny dziąsłowej, i drugi, grubszy, zewnętrzny podążający za zewnętrzną częścią brzegu dziąsła. Przestrzeń między nimi jest negatywem podłoża dziąsłowego. Przestrzeń ta może być modelowana przez dodawanie, pogrubianie lub odejmowanie materiału (kompozyt flow lub akryl), co pozwala na kształtowanie dziąsła. Dzieje się tak dlatego, że tkanki dziąsła podczas gojenia szukają „wybrzuszenia” do uformowania się w nową architekturę dziąsła. CEJ jest punktem odniesienia dla natury, a więc jesteśmy w stanie wprowadzić nowy punkt odniesienia w postaci naszego tymczasowego PCEJ do tworzenia i manipulowania naszymi zenitami. W ten sposób powstanie nowy profil wyłaniania i nowe CEJ, które może być zlokalizowane w szczelinie dziąsłowej nie głębiej niż 0,5-1 mm z poszanowaniem szerokości biologicznej (2, 3). Gdy pożądana jest migracja tkanek miękkich dokoronowo bądź dowierzchołkowo, możemy modyfikować brzeg zarówno docelowych, jak i tymczasowych koron, tworząc nowe protetyczne PCEJ bardziej koronowo lub dowierzchołkowo. Po kilku tygodniach dziąsło z...