Technika zastosowania materiału złożonego w odbudowie zwarcia u pacjenta z uogólnionym patologicznym starciem zębów – opis przypadku

W analizie warunków zwarciowo-artykulacyjnych stwierdzono: obecność pierwszego kontaktu w obrębie 24/34, w ruchu doprzednim żuchwy kontakt na 16/47, 21, 22, 23/32, 33, 34, w ruchu dobocznym w stronę prawą kontakty grupowe (16/46, 12, 13, 14/42, 43, 44), w ruchu dobocznym w stronę lewą podobnie (23, 24, 25, 26/33, 34, 35, 36) (fot. 3-4).

Biorąc pod uwagę młody wiek pacjenta i bardzo dobre właściwości mechaniczne dostępnych materiałów, zdecydowano o minimalnie inwazyjnej rekonstrukcji zgryzu za pomocą półpośrednich nakładów kompozytowych w odcinkach bocznych oraz bezpośrednich odbudów w odcinku przednim materiałem Enamel Plus HRi Bio Function (Micerium). W celu wizualizacji nowych warunków zwarciowych i estetycznych wykonano nawoskowanie diagnostyczne modeli, przekazując technikowi dentystycznemu informacje oparte na analizie funkcjonalnej i estetycznej twarzy o podniesieniu wysokości zwarcia o 5 mm w obrębie zębów siecznych (2,5 mm w obrębie zębów trzonowych) i wskazówki dotyczące wydłużenia zębów siecznych centralnych górnych o 3 mm (fot. 6). Wysokość zwarcia ustalono, wyznaczając pozycję spoczynkową żuchwy, którą następnie pomniejszono o wielkość szpary spoczynkowej.

W gabinecie wykonano szyny do mock-up z dwóch warstw masy silikonowej S1 i S4 SuHy (Bisico) i przeniesiono nowe warunki z modeli do jamy ustnej pacjenta, wykorzystując Provi Temp K (Bisico) (fot. 7). Pacjent zaakceptował aspekty estetyczne, warunki zwarciowo-artykulacyjne były zadowalające, a podniesiona wysokość zwarcia była wystarczająca do wykonania trwałych odbudów kompozytowych.

Pracę podzielono na dwa etapy, kolejno odbudowując oba łuki zębowe. Na bazie nawoskowanych modeli wykonano formy z przeziernego materiału silikonowego Memosil 2 (Kulzer), które po nałożeniu na drugi komplet modeli z wyjściowymi warunkami...